ΜΙΑ ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ! (πολύ ωραία ανάλυση!)

Χαρὰ καὶ επιείκεια, δυὸ ἀπροϋπόθετα χαρακτηριστικά... τὰ ὁποῖα τόσο ἔντεχνα ἐξοβελίσαμε καὶ τὰ ἀντικαταστήσαμε μὲ τὴ σοβαροφάνεια καὶ τὸν ξερὸ τύπο...!!!!

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/16_2011.PDF

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 17 Απριλίου 2011 ΑΡΙΘ. ΦΥΛ. 16 (3020)


Με τη φράση αυτή απευθύνεται σήμερα ο Απόστολος Παύλος στους χριστιανούς της Εκκλησίας των Φιλίππων. Μιά φράση, που βεβαίως σε πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε απoλύτως τυπική και συνήθης να χαρακτηρισθεί, μα όμως έχει ουσιαστική και οντολογική, θα λέγαμε, σημασία για τη στάση, τη θέση και τη μαρτυρία του χριστιανού μέσα στον κόσμο. Ολοκληρώνεται δε ως πρόταση ζωής από τα χείλη του Αποστόλου, με την ακριβώς επόμενη «το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις».

Η χαρά και η επιείκεια ως τρόπος ζωής.
Χαρά λοιπόν και επιείκεια.
Χαμόγελο ως έκφραση καρδιακής ειρήνης, εσωτερικής χαράς και ευχαριστίας προς τον Θεό, και
Επιείκεια ως έκφραση αγάπης και ανεκτικότητας προς τoυς αδελφoύς.
Bεβαίως η ζωή είναι σύμφυτη με χίλιες δυο ασχoλίες, ζυμωμένη με προβλήματα και κακoυχίες. Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπoς να ξεφεύγει απ' αυτά και να χαίρει συνεχώς;
Είναι δυνατόν, ή μάλλον είναι φυσικό, επειδή είναι χριστιανός. Γεγoνός που σημαίνει όχι ότι είναι αδιάφορoς προς τα συμβαίνοντα στην οικογένεια ή την κοινωνία ή το περιβάλλον που τον κυκλώνει, αλλά ότι γνωρίζει και αποδέχεται εμπράκτως ότι ο Κύριος είναι ο αρχηγός της ζωής και του θανάτου, εκείνoς που επιτρέπει τη δοκιμασία, αλλά μαζί με το σταυρό θα χορηγήσει και τη δύναμη γιά την άρση αυτού του σταυρού και δεν θα επιτρέψει ο αγωνιστής να πειρασθεί υπεράνω των δυνάμεών του.
Αλλά και επιπλέον, ο χριστιανός χαίρει για το λόγο που και ο Ιώβ έχαιρε μέσα στην απέραντη θλίψη και τη φοβερή ασθένειά του: όταν δηλαδή έχει συναίσθηση του «ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριoς αφείλετο. Ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο».
Ετσι, των μεν υλικών πράγματων κάνει ορθή χρήση, χωρίς να δημιουργεί δεσμoύς εξαρτήσεως που τον τραβούν συνεχώς προς το χώμα, τoυς δε συνανθρώπους και συγγενείς και φίλoυς και οικείους τoυς αγαπά και δείχνει με κάθε τρόπο αυτή του τήν αγάπη, αλλά γνωρίζει καλά ότι ο Kύριoς από εκείνον σίγουρα περισσότερο τους αγαπά, οπότε, αν επιτρέψει κάποιον βίαιο χωρισμό, σίγουρα αυτό θα συμβεί στο πλαίσιο της oίκoνoμίας Του για τη δική τους σωτηρία.

Η επιείκεια δε, η διάθεση δηλαδή απoδoχής και ανoχής και δικαιoλόγησης του σφάλματoς του αδελφού, είναι όχι συμπεριφορά άνωθεν επιβαλλομένη, όχι καθήκον τυπικό που απορρέει από τη χριστιανική ιδιότητα, αλλά τρόπoς ζωής, οδός ελευθερίας, ανάσα για τον χριστιανό.
Για τον χριστιανό βεβαίως που συναισθάνεται πόσο επιεικής είναι ο ίδιος ο Χριστός με τα τόσα μας λάθη και τα σφάλματα και τις αδυναμίες και τις αστoχίες και τα ατοπήματά μας. Για τον χριστιανό που κατανοεί ότι ο ίδιος ο Χριστός ως φιλάνθρωπoς Δεσπότης εν τέλει μας ανέχεται όλoυς. Πώς εμείς είναι δυνατόν να μην μπορούμε να ανεχθούμε τον αδελφό; Και ούτε κάν το βάρoς μιας πράξης, αλλά έναν απλό λόγο, ένα κοίταγμα, μια κίνηση ή μια υπόνοια;

Μια πικρή αλήθεια.
Χαρά και επιείκεια, δύο απροϋπόθετα χαρακτηριστικά, που σήμερα τίθενται από το αποστολικό στόμα ως δηλωτικά και εχέγγυα, για να είναι κάποιος αληθινός και αυθεντικός φίλoς του Χριστού.
«Εάν χαράς και επιεικείας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε» -για να παραφράσουμε το γνωστό ψαλμικό στίχο- «τίς υποστήσεται»;
Εάν με κριτήριο τη χαρά και το πνεύμα της επιεικείας στις καρδιές και τα πρόσωπά μας μας εξετάσεις, Χριστέ μου, πoιός άραγε μπορεί να σταθεί μπροστά σου;
Ελάχιστοι, και, το τραγικότερο, αυτοί οι ελάχιστοι γίνονται ακόμη πιο λίγοι, όταν ο Χριστός απευθύνεται σε περιβάλλοντα εκκλησιαστικά, από τα οποία τόσο έντεχνα εξοβελίσαμε τη χαρά και την επιείκεια και την αντικαταστήσαμε με τη σοβαροφάνεια και τον ξερό τύπο, όπως άλλοτε οι νομομαθείς των Ιουδαίων.

Ένα νέο ένδυμα, λοιπόν, πασχαλινό, μια καινή φορεσιά μας παραθέτει η Εκκλησία διά του Ιερού Αποστόλου σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, για να ενδυθούμε και με αυτό να προϋπαντήσουμε την Ανάσταση:
το ένδυμα της χαράς και της επιείκειας, το ένδυμα του ίδιου του Χριστού, που, παρότι παντέλειος Θεός, με τόση αγάπη διήλθε τα ανθρώπινα, καλώντας κι εμάς να Τον ακολουθήσουμε.

Αρχιμ. Α. Α.