Spiritual-Walkers
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Εικονοθήκη


Διαχρονικό ποίημα του Σουρή Empty
Παρόμοια θέματα
    Σύνδεση

    Έχω ξεχάσει τον κωδικό μου

    Αναζήτηση
     
     

    Αποτελέσματα Αναζήτησης
     


    Rechercher Σύνθετη Αναζήτηση

    Παρόντες χρήστες
    2 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 2 επισκέπτες

    Κανένας

    Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 51, στις Παρ Μαρ 14, 2014 4:32 am

    Διαχρονικό ποίημα του Σουρή

    2 απαντήσεις

    Πήγαινε κάτω

    Διαχρονικό ποίημα του Σουρή Empty Διαχρονικό ποίημα του Σουρή

    Δημοσίευση  Ακυλίνα Δευ Ιουν 06, 2011 7:46 am



    Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

    Ποιος είδε κράτος λιγοστό
    σ' όλη τη γη μοναδικό,
    εκατό να εξοδεύει
    και πενήντα να μαζεύει;

    Να τρέφει όλους τους αργούς,
    νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
    ταμείο δίχως χρήματα
    και δόξης τόσα μνήματα;

    Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
    και να σε κλέβουν φανερά,
    κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
    τον κλέφτη να γυρεύουνε;

    Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
    ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
    οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
    δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

    Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
    κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
    Κι από προσπάππου κι από παππού
    συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

    Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
    να παριστάνει τον ευρωπαίο.
    Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
    στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

    Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
    ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
    Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
    λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

    Και ψωμοτύρι και για καφέ
    το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
    Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
    σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

    Δυστυχία σου, Ελλάς,
    με τα τέκνα που γεννάς!
    Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
    τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;



    Ακυλίνα

    Αριθμός μηνυμάτων : 27
    Ημερομηνία εγγραφής : 19/01/2011

    Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

    Διαχρονικό ποίημα του Σουρή Empty Απ: Διαχρονικό ποίημα του Σουρή

    Δημοσίευση  prohoros Τετ Ιουλ 06, 2011 4:50 pm

    Από τον ίδιο, εξίσου διαχρονικό Smile

    Στον καφενέ απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
    τού ήλιου τίς ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
    και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
    κανέναν δεν κυττάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

    Σε μιά καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
    το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
    αφίνω το καπέλλο, και αρχινώ με τόνο
    τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

    Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!
    αχνίζει εμπροστά μου ο καιμακλής καφές,
    κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
    και μόνος μου τίς βρίσκω μεγάλες και σοφές.

    Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
    και στρίβω το μουστάκι μ’ αγέρωχο πολύ,
    και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
    τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

    Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραίσκο
    κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
    τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
    κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

    Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
    απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
    Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
    κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τίς πω.

    Στον καφετζή ξεσπάνω…φωτιά και κείνος παίρνει.
    Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
    τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
    και τέλος δεν πληρώνω…δεκάρα τον καφέ.

    prohoros

    Αριθμός μηνυμάτων : 24
    Ημερομηνία εγγραφής : 20/01/2011

    Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

    Επιστροφή στην κορυφή

    - Παρόμοια θέματα

     
    Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
    Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης