Recent PostsΣύνδεση
Αναζήτηση
Παρόντες χρήστες
3 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 3 επισκέπτες Κανένας
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 51, στις Παρ Μαρ 14, 2014 4:32 am
Βασιλεύει το άδικο ! ...
+2
Tamara
Ermite
6 απαντήσεις
Σελίδα 1 από 1
Βασιλεύει το άδικο ! ...
Ermite Δευ Νοε 07, 2011 5:46 pm
Βασιλεύει στ’αλήθεια το Άδικο;
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό δυο αδέλφια, που η ζωή τους χώρισε τους δρόμους.
Ο ένας, ο μεγάλος, ήταν ενεργητικός, καπάτσος, δούλευε πολύ με το χρήμα, έτρεχε σε πόλεις και συναλλασσόταν, δάνειζε με υψηλούς τόκους, κέρδιζε, πλούτιζε.
Ο μικρός δούλευε στα κτήματα, που τους άφησε ο πατέρας, στοχαζόταν, προσευχόταν, γύριζε τ’απόγευμα στην οικογένειά του, δόξαζε το Θεό, που εξασφάλιζε τον επιούσιο, κι είχαν ειρήνη και αγάπη στις καρδιές τους. Και, βέβαια, δεν έκανε με κανένα τρόπο να αδικήσει ούτε μυρμηγκάκι. Πρέσβευε την καλωσύνη και το δίκηο.
Ο μεγάλος τον κορόϊδευε. «Χάνεις τη ζωή», του ’λεγε και του ξανάλεγε. «Κουνήσου! Πάλεψε! Γίνε σκληρός! Η ζωή δεν αστειεύεται. Αν δεν τσαλαπατήσεις εσύ, θα σε κάνουν λυώμα οι άλλοι! Η αδικία και η κακία κυβερνάνε τον κόσμο»!
«Όχι», επέμενε ο μικρός. «Η αγάπη και το δίκηο επικρατούν».
Λόγο με το λόγο, φτάσανε κάποια μέρα στο απροχώρητο. Οργίστηκε ο μεγάλος με την αφέλεια του μικρού και του πρότεινε: «Πάμε να ρωτήσουμε το Δεσπότη. Δεν είναι άλλος πιό μεγάλος απ’αυτόν. Δεν είναι άλλος πιό σοφός. Δεν είναι άλλος πιό άγιος. Αυτόν τουλάχιστο θα τον ακούσεις. Τον παραδέχεσαι, νομίζω».
«Ναι, στον Δεσπότη να πάμε, θα τον ακούσω».
«Αν όμως και τύχει να έρθει με το μέρος μου, τότε κακομοίρη μου, σου έβγαλα τα μάτια! Γιατί, μην ξεχνάς πως είναι και τα ανήψια σου, τα παιδιά μου. Δε θα σου επιτρέψω να μου τα ξεμυαλίσεις εσύ»!..
Ξεκίνησαν, λοιπόν, για το Δεσπότη, με το καυτό ερώτημα της διαφωνίας τους: ποιος κυβερνάει τον κόσμο, το δίκηο ή το άδικο. Ποιό επικρατεί».
Στο δρόμο αντάμωσαν ένα γέρο και βρήκαν την ευκαιρία να πάρουνε μιά γνώμη:
«Άκου, παππούλη, εσύ που έζησες τη ζωή και είδες πολλά και ξέρεις: Ποιος κυβερνάει τον κόσμο, το δίκιο ή το άδικο»;
Κι ο γέρος τους απάντησε:
«Αχ, παιδιά μου. Καλά το είπατε ότι ξέρω από ζωή. Κακός ο κόσμος. Μόνο το άδικο ξέρει. Το κακό συμφέρον. Τί έχετε να τραβήξετε κι εσείς οι νέοι. Το άδικο κάνει κουμάντο, παιδιά μου, στη ζωή. Φυλάγεστε από παντού. Μόνο άδικο υπάρχει. Το άδικο κυβερνάει παντού».
«Τ' ακούς, μικρέ;» λέει τότε ο μεγάλος, «τί λες; Μήπως είναι ώρα να σου βγάλω τα μάτια»;
«Όχι» απάντησε ο μικρός «είπαμε να διατητέψει ο Δεσπότης».
Συνέχισαν λοιπόν το δρόμο τους, ώσπου αντάμωσαν έναν καλόγερο.
«Α, νά ένας άνθρωπος του Θεού. Να τον ρωτήσουμε κι’αυτόν» είπε ο μεγάλος.
«Άγιε γέροντα», του λέει δίχως να χάσει καιρό, «έχουμε μια διαφορά μεταξύ μας, μήπως εσύ μπορείς να μας βοηθήσεις. Τί είναι πιό δυνατό στον κόσμο: Το δίκηο ή το άδικο; Τί λένε τα βιβλία που διαβάζεις»;
«Αχ, παλληκάρια μου. Θα έπαιρνα εγώ τα μάτια μου να πάρω τα βουνά, αν ήταν δικαιοσύνη πάνω στη γη; Όλα τα βιβλία λένε πως οι καλοί σταυρώνονται και μαρτυράνε. Οι κακοί και το άδικο θριαμβεύουν. Μακριά απ’τ’άδικο, λέει κι η παροιμία. Θα σε κυνηγάει παντού στη ζωή. Άδικο, άδικο, άδικο, παντού. Τί άλλο να σας πω»;
«Τα βλέπεις»; λέει ο μεγάλος «όποιον και να ρωτήσουμε το ίδιο λέει. Μόνο εσύ είσαι ξεροκέφαλος. Αλλά, συνέχισε να πάμε στο Δεσπότη. Να δεις τί θα σου πει κι’εκείνος».
Φτανουν, λοιπόν, κάποια στιγμή και στον Δεσπότη. Τον προσκυνούν με σεβασμό και τον ρωτούνε:
«Είμαστε δυό αδέλφια, Δέσποτα, από τα παιδικά μας χρόνια αγαπημένοι. Μα τελευταία έχουμε διαφωνίσει αβάσταχτα και θέλουμε να διατητέψεις: Ποιός κυβερνάει τον κόσμο, Δέσποτα; Το δίκιο ή το άδικο»;
Πήρε σοβαρό ύφος, λυπημένο και απογοητευμένο, ο Δεσπότης και είπε:
«Τέκνα μου, εγώ κηρύττω την αγάπην και το δίκαιον. Εάν θέλετε να σας το κηρύξω, ευχαρίστως. Πλην όμως, η πραγματικότης εις την ζωήν είναι άλλη. Γράφει το Ιερόν Ευαγγέλιον ότι 'πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην, δωχθήσονται' και ότι 'άνθρωποι πονηροί και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον'. Η κοινωνία θα βαδίζει από το κακόν εις το χειρότερον, τέκνα μου. Το άδικον θα βασιλεύει 'εν πάση γενεά και γενεά'. Μη γίνεσθε αφελείς και ιδεολόγοι, αιθεροβάμονες και ονειροπολούντες. Δεν βλέπετε, ότι και αυτόν τον Θεάνθρωπον και τους Αγίους Αποστόλους εκακοποίησαν οι άνθρωποι; 'Εις τον κόσμον θλίψιν έξετε', είπεν ο Χριστός. Το άδικον θα συναντάτε παντού. Το άδικον βασιλεύει, τέκνα μου. Δυστυχώς».
Είπε τότε ο μεγάλος αδελφός στον μικρό, καθώς έφευγαν:
«Νομίζω ότι δεν σου απέμεινε καμιά αμφιβολία. Όποιον ρωτήσαμε πήρε το μέρος μου. Θέλεις, μήπως, να αρνηθείς την άποψή σου ή να πραγματοποιήσουμε την συμφωνία και να σου βγάλω τα μάτια».
Κι ο μικρός αποκρίθηκε:
«Πάμε ως εκείνο το πηγάδι, σε παρακαλώ, να κάτσω εκεί και να ζητιανεύω τουλάχιστον ψωμί απ' τους περαστικούς, για να μην πεθάνω απ' την πείνα».
Πήγαν λοιπόν μαζί στο πηγάδι, που το ίσκιωνε μια μεγάλη καρυδιά, κι εκεί ο μεγάλος αδελφός έβγαλε βάναυσα τα μάτια του μικρού κι έφυγε ικανοποιημένος. Είχε θριαμβεύσει.
Ο μικρός αδελφός, μέσα σε τόσο πόνο και ταλαιπωρία, αφού κάθισε εκεί κάμποση ώρα, και άνθρωπος περαστικός δε φάνηκε, πείνασε κιόλας, κι είπε μέσα του: «Πριν πεθάνω, δεν σκαρφαλώνω καλύτερα στην καρυδιά, που είχα δει, να βρω κανένα καρύδι»...
Κι’έτσι έκανε. Κι’ύστερα έγειρε το κεφάλι στον κορμό του δέντρου, εκεί πάνω στο κλαδί, και λούφαξε λιγάκι.
Ίσα, που άρχισε να γλαρώνει, ακούει σάλαγο κάτω απ’τα πόδια του. Είχε νυχτώσει για τα καλά και δεν το είχε καταλάβει. Κι εκεί στα μαύρα μεσάνυχτα ήρθαν κάτι καρκατζούλια της περιοχής να κάνουν τον απολογισμό της μέρας.
Λέει ο γεροντότερος με βαριά φωνή:
«Για πες μου εσύ, τί έκανες σήμερα».
«Διαόλισα δυο αδελφούς», απάντησε το πρώτο καρκατζούλι, «κι ο ένας έλεγε πως βασιλεύει το άδικο κι ο άλλος το δίκιο, και χόλιασα τον μεγάλο τόσο πολύ, που έβγαλε τα μάτια του μικρού».
Τότε ο γερο-διάβολος ρωτάει το δεύτερο διαβολάκι:
«Κι εσύ τι έκανες;»
«Εγώ διαόλισα δυο άλλους αδελφούς, που πρώτα ζούσαν μονοιασμένοι, κι άρχισαν να τσακώνονται για ένα κλήμα που ανήκει και στους δύο. Ο ένας τους θέλησε να ξεπατώσει το κλήμα, για να ησυχάσουν, μα εγώ του πήρα κρυφά το τσαπί, και νά το, στο πεζούλι του πηγαδιού ακουμπισμένο, κι ελπίζω αύριο να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον».
Τότε ο γερο-διάβολος ρωτάει το τρίτο διαβολάκι τί είχε καταφέρει, κι αυτό απάντησε:
«Αναποδογύρισα το παιδί στην κοιλιά της βασίλισσας, για να μην μπορεί η βασίλισσα να γεννήσει και να πεθάνει».
Ήρθε κι η σειρά για το τέταρτο διαβολάκι, που ήταν όμως κουτσό και κουσούρικο, αδέξιο, πρωτόβγαλτο και αμάθητο.
Ο γερο-διάβολος τον ρωτάει: και συ τί έκανες;
«Δεν έκανα τίποτα». Απαντάει κακομοίρικα και φοβισμένα εκείνο.
«Ντροπή σου ακαμάτη και τεμπέλη, αχαϊρευτε». Του φώναξε ο γερο-διάβολο. «Άπρακτος έμεινες. Άμα δε δουλέψουμε εμείς, πώς θα κρατήσουμε το άδικο να βασιλεύει πάντοτε πάνω στη γη»;
Το άρπαξαν τότε οι άλλοι, δίχως χρονοτριβή, και άρχισαν να το δέρνουν αλύπητα.
Έσκουζε το μικρό, τους παρακαλούσε να το λυπηθούνε και να σταματήσουν. Τίποτε αυτοί. Κακία. Μίσος. «Νά και τούτη, νά και την άλλη, να μάθεις να δουλεύεις».
Τότε το μικρό, μέσα στην απελπισία του, άρχισε να φωνάζει.
«Μακάρι να χαθούν τα έργα και τα κατορθώματά σας. Μακάρι να έρθει εδώ ο άνθρωπος, που έχασε το φως του, και να πάρει απ' αυτή τη στάχτη στη ρίζα του δέντρου, να την ανακατέψει με το νερό της γούρνας και ν' αλείψει τα μάτια του, να ξαναβρεί το φως του. Μακάρι να έρθουν εδώ οι αδελφοί και να πάρουν το τσαπί για να ξεριζώσουνε το κλήμα. Μακάρι να έρθει εδώ η βασίλισσα και να πιει απ' αυτό το νερό, για να ξεγεννήσει σωστά και να μείνει ζωντανή και να χαρεί το παιδί της».
Λάλησε εκείνη την ώρα ο άσπρος πετεινός, κι αμέσως τα καρκατζούλια αφήσανε το μικρό κι αρχίσανε να τα μαζεύουν. Λάλησε έπειτα κι ο μαύρος πετεινός και σκόρπισαν όλοι, ηρέμησε ο τόπος, και στο μεταξύ πήρε να χαράζει.
Ο τυφλός κατέβηκε τότε απ' την καρυδικά, πασπάτεψε τη ρίζα της να βρει τη στάχτη, άλειψε τα μάτια του μ' αυτήν, και με το νερό της γούρνας νίφθηκε και ξαναβρήκε το φως του. Τί χαρά!
Γέμισε έπειτα με νερό τη νεροκολοκύθα του, πήρε μαζί του την τσάπα που ήταν αφημένη στο πεζούλι κι αμέσως πάει στο κλήμα, που έκανε τους δυο αδελφούς να τσακωθούν, και το ξεπατώνει. Έπειτα πήγε στους δυο αδελφούς και τους ρώτησε για ποιο λόγο μάλωνανε. Εκείνοι του εξήγησαν το θέμα, και αυτός τότε τους λέει: «Μα το κλήμα αυτό ξεριζώθηκε, δεν υπάρχει, γιατί χάνεστε»; Και τα δυο αδέλφια τότε φώναξαν με μια φωνή: «ο Θεός να στο ανταποδώσει»! κι από τότε άρχισαν να ζουν πάλι μονοιασμένοι.
Από εκεί ο μικρός αδελφός πήγε στη βασίλισσα και χτύπησε την πόρτα της. Οι υπηρέτες του βασιλιά δεν ήθελαν να τον αφήσουν να μπει, αυτός όμως επέμενε πως πρέπει επειγόντως να τη συναντήσει, κι εκεί που λογοφέρνανε με τους υπηρέτες, ο βασιλιάς άκουσε το θόρυβο και πρόσταξε να τον αφήσουν. Σαν του έφεραν το ζητιάνο μέσα, τον ρώτησε μέσα στην αγωνία του: «Μήπως ξέρεις κανένα γιατρικό για τη βασίλισσα, που κοιλοπονάει»; Κι αυτός αποκρίθηκε: «Βεβαίως, γι’αυτό ήρθα. Φέρτε μου ένα ποτήρι νερό»! Του έφεραν τότε το ποτήρι, κι αυτός έχυσε απ’την κολοκύθα του νερό του πηγαδιού, που είχε μαζί του, και μόλις η βασίλισσα ήπιε το νερό έγινε καλά και γέννησε ένα αγόρι.
Ο βασιλιάς χάρηκε όσο δεν πήγαινε άλλο, φόρτωσε το νεαρό με πολύτιμα δώρα και του είπε να του ζητήσει και μια χάρη. Αυτός απάντησε: «Κληρονόμησα απ’τον πατέρα μου ένα φτωχοκάλυβο. Αν ήθελες να μου χτίσεις ένα σπίτι στο χωριό μου, να βάλω την οικογένειά μου»...
Τότε ο βασιλιάς πολύ πρόθυμα έδωσε εντολή και πήγαν οι κτιστάδες του κι έφτιαξαν ένα πολύ ευρύχωρο και νοικοκυρεμένο σπίτι.
Ο μεγάλος αδελφός, στο μεταξύ, έλειπε στις δουλειές του. Όταν μετά από καιρό γύρισε στο χωριό, παραξενεύτηκε που είδε το καινούργιο εκείνο σπίτι στη γειτονιά και ρώτησε τη γυναίκα του:
«Τί είναι αυτό; Ποιός ήρθε κι έχτισε τέτοιο αρχοντικό κοντά μας»;
«Ο Βασιλιάς έστειλε και το χτίσανε», του απάντησε εκείνη «για τον αδελφό σου. Κι αυτός είναι εκεί μέσα με τη γυναίκα του και τα παιδιά του και δοξολογάει».
«Τυφλός»; «Όχι, βλέπει».
«Δεν είναι δυνατόν», φώναξε τότε ο μεγάλος. «Δεν είναι δυνατόν! Αυτός ο αφελής, ο παθημένος! Αυτό το στραβάδι, ο κοιμισμένος, ο ανεπρόκοπος, ο σαλταρισμένος! Δεν είναι δυνατόν! Αυτό είναι άδικο! Άδικο! Δεν επιτρέπεται το άδικο να κυβερνάει»!
Και σωριάστηκε στο πάτωμα, νεκρός.
Διασκευή από το βιβλίο «Ελληνικά Παραμύθια» του Johann Georg von Hahn, εκδόσεις OPERA.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό δυο αδέλφια, που η ζωή τους χώρισε τους δρόμους.
Ο ένας, ο μεγάλος, ήταν ενεργητικός, καπάτσος, δούλευε πολύ με το χρήμα, έτρεχε σε πόλεις και συναλλασσόταν, δάνειζε με υψηλούς τόκους, κέρδιζε, πλούτιζε.
Ο μικρός δούλευε στα κτήματα, που τους άφησε ο πατέρας, στοχαζόταν, προσευχόταν, γύριζε τ’απόγευμα στην οικογένειά του, δόξαζε το Θεό, που εξασφάλιζε τον επιούσιο, κι είχαν ειρήνη και αγάπη στις καρδιές τους. Και, βέβαια, δεν έκανε με κανένα τρόπο να αδικήσει ούτε μυρμηγκάκι. Πρέσβευε την καλωσύνη και το δίκηο.
Ο μεγάλος τον κορόϊδευε. «Χάνεις τη ζωή», του ’λεγε και του ξανάλεγε. «Κουνήσου! Πάλεψε! Γίνε σκληρός! Η ζωή δεν αστειεύεται. Αν δεν τσαλαπατήσεις εσύ, θα σε κάνουν λυώμα οι άλλοι! Η αδικία και η κακία κυβερνάνε τον κόσμο»!
«Όχι», επέμενε ο μικρός. «Η αγάπη και το δίκηο επικρατούν».
Λόγο με το λόγο, φτάσανε κάποια μέρα στο απροχώρητο. Οργίστηκε ο μεγάλος με την αφέλεια του μικρού και του πρότεινε: «Πάμε να ρωτήσουμε το Δεσπότη. Δεν είναι άλλος πιό μεγάλος απ’αυτόν. Δεν είναι άλλος πιό σοφός. Δεν είναι άλλος πιό άγιος. Αυτόν τουλάχιστο θα τον ακούσεις. Τον παραδέχεσαι, νομίζω».
«Ναι, στον Δεσπότη να πάμε, θα τον ακούσω».
«Αν όμως και τύχει να έρθει με το μέρος μου, τότε κακομοίρη μου, σου έβγαλα τα μάτια! Γιατί, μην ξεχνάς πως είναι και τα ανήψια σου, τα παιδιά μου. Δε θα σου επιτρέψω να μου τα ξεμυαλίσεις εσύ»!..
Ξεκίνησαν, λοιπόν, για το Δεσπότη, με το καυτό ερώτημα της διαφωνίας τους: ποιος κυβερνάει τον κόσμο, το δίκηο ή το άδικο. Ποιό επικρατεί».
Στο δρόμο αντάμωσαν ένα γέρο και βρήκαν την ευκαιρία να πάρουνε μιά γνώμη:
«Άκου, παππούλη, εσύ που έζησες τη ζωή και είδες πολλά και ξέρεις: Ποιος κυβερνάει τον κόσμο, το δίκιο ή το άδικο»;
Κι ο γέρος τους απάντησε:
«Αχ, παιδιά μου. Καλά το είπατε ότι ξέρω από ζωή. Κακός ο κόσμος. Μόνο το άδικο ξέρει. Το κακό συμφέρον. Τί έχετε να τραβήξετε κι εσείς οι νέοι. Το άδικο κάνει κουμάντο, παιδιά μου, στη ζωή. Φυλάγεστε από παντού. Μόνο άδικο υπάρχει. Το άδικο κυβερνάει παντού».
«Τ' ακούς, μικρέ;» λέει τότε ο μεγάλος, «τί λες; Μήπως είναι ώρα να σου βγάλω τα μάτια»;
«Όχι» απάντησε ο μικρός «είπαμε να διατητέψει ο Δεσπότης».
Συνέχισαν λοιπόν το δρόμο τους, ώσπου αντάμωσαν έναν καλόγερο.
«Α, νά ένας άνθρωπος του Θεού. Να τον ρωτήσουμε κι’αυτόν» είπε ο μεγάλος.
«Άγιε γέροντα», του λέει δίχως να χάσει καιρό, «έχουμε μια διαφορά μεταξύ μας, μήπως εσύ μπορείς να μας βοηθήσεις. Τί είναι πιό δυνατό στον κόσμο: Το δίκηο ή το άδικο; Τί λένε τα βιβλία που διαβάζεις»;
«Αχ, παλληκάρια μου. Θα έπαιρνα εγώ τα μάτια μου να πάρω τα βουνά, αν ήταν δικαιοσύνη πάνω στη γη; Όλα τα βιβλία λένε πως οι καλοί σταυρώνονται και μαρτυράνε. Οι κακοί και το άδικο θριαμβεύουν. Μακριά απ’τ’άδικο, λέει κι η παροιμία. Θα σε κυνηγάει παντού στη ζωή. Άδικο, άδικο, άδικο, παντού. Τί άλλο να σας πω»;
«Τα βλέπεις»; λέει ο μεγάλος «όποιον και να ρωτήσουμε το ίδιο λέει. Μόνο εσύ είσαι ξεροκέφαλος. Αλλά, συνέχισε να πάμε στο Δεσπότη. Να δεις τί θα σου πει κι’εκείνος».
Φτανουν, λοιπόν, κάποια στιγμή και στον Δεσπότη. Τον προσκυνούν με σεβασμό και τον ρωτούνε:
«Είμαστε δυό αδέλφια, Δέσποτα, από τα παιδικά μας χρόνια αγαπημένοι. Μα τελευταία έχουμε διαφωνίσει αβάσταχτα και θέλουμε να διατητέψεις: Ποιός κυβερνάει τον κόσμο, Δέσποτα; Το δίκιο ή το άδικο»;
Πήρε σοβαρό ύφος, λυπημένο και απογοητευμένο, ο Δεσπότης και είπε:
«Τέκνα μου, εγώ κηρύττω την αγάπην και το δίκαιον. Εάν θέλετε να σας το κηρύξω, ευχαρίστως. Πλην όμως, η πραγματικότης εις την ζωήν είναι άλλη. Γράφει το Ιερόν Ευαγγέλιον ότι 'πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην, δωχθήσονται' και ότι 'άνθρωποι πονηροί και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον'. Η κοινωνία θα βαδίζει από το κακόν εις το χειρότερον, τέκνα μου. Το άδικον θα βασιλεύει 'εν πάση γενεά και γενεά'. Μη γίνεσθε αφελείς και ιδεολόγοι, αιθεροβάμονες και ονειροπολούντες. Δεν βλέπετε, ότι και αυτόν τον Θεάνθρωπον και τους Αγίους Αποστόλους εκακοποίησαν οι άνθρωποι; 'Εις τον κόσμον θλίψιν έξετε', είπεν ο Χριστός. Το άδικον θα συναντάτε παντού. Το άδικον βασιλεύει, τέκνα μου. Δυστυχώς».
Είπε τότε ο μεγάλος αδελφός στον μικρό, καθώς έφευγαν:
«Νομίζω ότι δεν σου απέμεινε καμιά αμφιβολία. Όποιον ρωτήσαμε πήρε το μέρος μου. Θέλεις, μήπως, να αρνηθείς την άποψή σου ή να πραγματοποιήσουμε την συμφωνία και να σου βγάλω τα μάτια».
Κι ο μικρός αποκρίθηκε:
«Πάμε ως εκείνο το πηγάδι, σε παρακαλώ, να κάτσω εκεί και να ζητιανεύω τουλάχιστον ψωμί απ' τους περαστικούς, για να μην πεθάνω απ' την πείνα».
Πήγαν λοιπόν μαζί στο πηγάδι, που το ίσκιωνε μια μεγάλη καρυδιά, κι εκεί ο μεγάλος αδελφός έβγαλε βάναυσα τα μάτια του μικρού κι έφυγε ικανοποιημένος. Είχε θριαμβεύσει.
Ο μικρός αδελφός, μέσα σε τόσο πόνο και ταλαιπωρία, αφού κάθισε εκεί κάμποση ώρα, και άνθρωπος περαστικός δε φάνηκε, πείνασε κιόλας, κι είπε μέσα του: «Πριν πεθάνω, δεν σκαρφαλώνω καλύτερα στην καρυδιά, που είχα δει, να βρω κανένα καρύδι»...
Κι’έτσι έκανε. Κι’ύστερα έγειρε το κεφάλι στον κορμό του δέντρου, εκεί πάνω στο κλαδί, και λούφαξε λιγάκι.
Ίσα, που άρχισε να γλαρώνει, ακούει σάλαγο κάτω απ’τα πόδια του. Είχε νυχτώσει για τα καλά και δεν το είχε καταλάβει. Κι εκεί στα μαύρα μεσάνυχτα ήρθαν κάτι καρκατζούλια της περιοχής να κάνουν τον απολογισμό της μέρας.
Λέει ο γεροντότερος με βαριά φωνή:
«Για πες μου εσύ, τί έκανες σήμερα».
«Διαόλισα δυο αδελφούς», απάντησε το πρώτο καρκατζούλι, «κι ο ένας έλεγε πως βασιλεύει το άδικο κι ο άλλος το δίκιο, και χόλιασα τον μεγάλο τόσο πολύ, που έβγαλε τα μάτια του μικρού».
Τότε ο γερο-διάβολος ρωτάει το δεύτερο διαβολάκι:
«Κι εσύ τι έκανες;»
«Εγώ διαόλισα δυο άλλους αδελφούς, που πρώτα ζούσαν μονοιασμένοι, κι άρχισαν να τσακώνονται για ένα κλήμα που ανήκει και στους δύο. Ο ένας τους θέλησε να ξεπατώσει το κλήμα, για να ησυχάσουν, μα εγώ του πήρα κρυφά το τσαπί, και νά το, στο πεζούλι του πηγαδιού ακουμπισμένο, κι ελπίζω αύριο να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον».
Τότε ο γερο-διάβολος ρωτάει το τρίτο διαβολάκι τί είχε καταφέρει, κι αυτό απάντησε:
«Αναποδογύρισα το παιδί στην κοιλιά της βασίλισσας, για να μην μπορεί η βασίλισσα να γεννήσει και να πεθάνει».
Ήρθε κι η σειρά για το τέταρτο διαβολάκι, που ήταν όμως κουτσό και κουσούρικο, αδέξιο, πρωτόβγαλτο και αμάθητο.
Ο γερο-διάβολος τον ρωτάει: και συ τί έκανες;
«Δεν έκανα τίποτα». Απαντάει κακομοίρικα και φοβισμένα εκείνο.
«Ντροπή σου ακαμάτη και τεμπέλη, αχαϊρευτε». Του φώναξε ο γερο-διάβολο. «Άπρακτος έμεινες. Άμα δε δουλέψουμε εμείς, πώς θα κρατήσουμε το άδικο να βασιλεύει πάντοτε πάνω στη γη»;
Το άρπαξαν τότε οι άλλοι, δίχως χρονοτριβή, και άρχισαν να το δέρνουν αλύπητα.
Έσκουζε το μικρό, τους παρακαλούσε να το λυπηθούνε και να σταματήσουν. Τίποτε αυτοί. Κακία. Μίσος. «Νά και τούτη, νά και την άλλη, να μάθεις να δουλεύεις».
Τότε το μικρό, μέσα στην απελπισία του, άρχισε να φωνάζει.
«Μακάρι να χαθούν τα έργα και τα κατορθώματά σας. Μακάρι να έρθει εδώ ο άνθρωπος, που έχασε το φως του, και να πάρει απ' αυτή τη στάχτη στη ρίζα του δέντρου, να την ανακατέψει με το νερό της γούρνας και ν' αλείψει τα μάτια του, να ξαναβρεί το φως του. Μακάρι να έρθουν εδώ οι αδελφοί και να πάρουν το τσαπί για να ξεριζώσουνε το κλήμα. Μακάρι να έρθει εδώ η βασίλισσα και να πιει απ' αυτό το νερό, για να ξεγεννήσει σωστά και να μείνει ζωντανή και να χαρεί το παιδί της».
Λάλησε εκείνη την ώρα ο άσπρος πετεινός, κι αμέσως τα καρκατζούλια αφήσανε το μικρό κι αρχίσανε να τα μαζεύουν. Λάλησε έπειτα κι ο μαύρος πετεινός και σκόρπισαν όλοι, ηρέμησε ο τόπος, και στο μεταξύ πήρε να χαράζει.
Ο τυφλός κατέβηκε τότε απ' την καρυδικά, πασπάτεψε τη ρίζα της να βρει τη στάχτη, άλειψε τα μάτια του μ' αυτήν, και με το νερό της γούρνας νίφθηκε και ξαναβρήκε το φως του. Τί χαρά!
Γέμισε έπειτα με νερό τη νεροκολοκύθα του, πήρε μαζί του την τσάπα που ήταν αφημένη στο πεζούλι κι αμέσως πάει στο κλήμα, που έκανε τους δυο αδελφούς να τσακωθούν, και το ξεπατώνει. Έπειτα πήγε στους δυο αδελφούς και τους ρώτησε για ποιο λόγο μάλωνανε. Εκείνοι του εξήγησαν το θέμα, και αυτός τότε τους λέει: «Μα το κλήμα αυτό ξεριζώθηκε, δεν υπάρχει, γιατί χάνεστε»; Και τα δυο αδέλφια τότε φώναξαν με μια φωνή: «ο Θεός να στο ανταποδώσει»! κι από τότε άρχισαν να ζουν πάλι μονοιασμένοι.
Από εκεί ο μικρός αδελφός πήγε στη βασίλισσα και χτύπησε την πόρτα της. Οι υπηρέτες του βασιλιά δεν ήθελαν να τον αφήσουν να μπει, αυτός όμως επέμενε πως πρέπει επειγόντως να τη συναντήσει, κι εκεί που λογοφέρνανε με τους υπηρέτες, ο βασιλιάς άκουσε το θόρυβο και πρόσταξε να τον αφήσουν. Σαν του έφεραν το ζητιάνο μέσα, τον ρώτησε μέσα στην αγωνία του: «Μήπως ξέρεις κανένα γιατρικό για τη βασίλισσα, που κοιλοπονάει»; Κι αυτός αποκρίθηκε: «Βεβαίως, γι’αυτό ήρθα. Φέρτε μου ένα ποτήρι νερό»! Του έφεραν τότε το ποτήρι, κι αυτός έχυσε απ’την κολοκύθα του νερό του πηγαδιού, που είχε μαζί του, και μόλις η βασίλισσα ήπιε το νερό έγινε καλά και γέννησε ένα αγόρι.
Ο βασιλιάς χάρηκε όσο δεν πήγαινε άλλο, φόρτωσε το νεαρό με πολύτιμα δώρα και του είπε να του ζητήσει και μια χάρη. Αυτός απάντησε: «Κληρονόμησα απ’τον πατέρα μου ένα φτωχοκάλυβο. Αν ήθελες να μου χτίσεις ένα σπίτι στο χωριό μου, να βάλω την οικογένειά μου»...
Τότε ο βασιλιάς πολύ πρόθυμα έδωσε εντολή και πήγαν οι κτιστάδες του κι έφτιαξαν ένα πολύ ευρύχωρο και νοικοκυρεμένο σπίτι.
Ο μεγάλος αδελφός, στο μεταξύ, έλειπε στις δουλειές του. Όταν μετά από καιρό γύρισε στο χωριό, παραξενεύτηκε που είδε το καινούργιο εκείνο σπίτι στη γειτονιά και ρώτησε τη γυναίκα του:
«Τί είναι αυτό; Ποιός ήρθε κι έχτισε τέτοιο αρχοντικό κοντά μας»;
«Ο Βασιλιάς έστειλε και το χτίσανε», του απάντησε εκείνη «για τον αδελφό σου. Κι αυτός είναι εκεί μέσα με τη γυναίκα του και τα παιδιά του και δοξολογάει».
«Τυφλός»; «Όχι, βλέπει».
«Δεν είναι δυνατόν», φώναξε τότε ο μεγάλος. «Δεν είναι δυνατόν! Αυτός ο αφελής, ο παθημένος! Αυτό το στραβάδι, ο κοιμισμένος, ο ανεπρόκοπος, ο σαλταρισμένος! Δεν είναι δυνατόν! Αυτό είναι άδικο! Άδικο! Δεν επιτρέπεται το άδικο να κυβερνάει»!
Και σωριάστηκε στο πάτωμα, νεκρός.
Διασκευή από το βιβλίο «Ελληνικά Παραμύθια» του Johann Georg von Hahn, εκδόσεις OPERA.
Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ermite στις Δευ Νοε 07, 2011 10:14 pm, 2 φορές συνολικά
Ermite- Αριθμός μηνυμάτων : 43
Ημερομηνία εγγραφής : 11/01/2011
Και για μας σήμερα...
Tamara Δευ Νοε 07, 2011 10:11 pm
Αχ, ας είναι να γίνει έτσι και για τη μικρή μας πατρίδα..
Να πέσουν έξω όλοι οι τοκογλύφοι, που έχουν σημαία τους την κατεργαριά και το (οικονομικό) έγκλημα!..
Ας είναι να σωθεί ο λαός μας, που πιστεύει στο δίκαιο και στη ...φιλία.
Ας μας οδηγήσει ο Θεός, με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει, να ξεφύγουμε απ'τα γαμψά νύχια των "εταίρων" μας, που χαμογελούν δείχνοντας τα δόντια τους! κυνόδοντες μάλιστα!
Ας δυναμώσουμε την πίστη μας.
Ωραίος, τόσο εκφραστικός, συμβολικός ο μύθος. Παρηγοριτικός τόσο πολύ για το συννεφιασμένο μας σήμερα...
Να πέσουν έξω όλοι οι τοκογλύφοι, που έχουν σημαία τους την κατεργαριά και το (οικονομικό) έγκλημα!..
Ας είναι να σωθεί ο λαός μας, που πιστεύει στο δίκαιο και στη ...φιλία.
Ας μας οδηγήσει ο Θεός, με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει, να ξεφύγουμε απ'τα γαμψά νύχια των "εταίρων" μας, που χαμογελούν δείχνοντας τα δόντια τους! κυνόδοντες μάλιστα!
Ας δυναμώσουμε την πίστη μας.
Ωραίος, τόσο εκφραστικός, συμβολικός ο μύθος. Παρηγοριτικός τόσο πολύ για το συννεφιασμένο μας σήμερα...
Tamara- Αριθμός μηνυμάτων : 30
Ημερομηνία εγγραφής : 18/01/2011
ο Θεός να σε φυλάει απ' τ' άδικο!
elena Τρι Νοε 08, 2011 1:50 am
πολύ συγκινητικό!
μπορώ να πω ότι διαβάζοντας την ιστορία δεν είχα ιδέα πού θα καταλήξει.. μάλλον περίμενα κάπου μετά το Δεσπότη να την πάθει ο μεγάλος αδερφός. Αλλά όταν κι ο Δεσπότης απογοητευμένος αποδέχτηκε το άδικο απογοητεύτηκα κι εγώ.
Κι επίσης δεν πίστευα ότι όντως θα έβγαζε -κυριολεκτικά- τα μάτια του αδερφού του!
Επίσης κι όταν εμφανίστηκαν τα καρκατζουλάκια και επικροτούσαν τα τἐρατα που είχαν κάνει και που ήλπιζαν για το χειρότερο, με αυτόν τον απλό τρόπο συναισθάνθηκα πόσο χωμένα είναι στη ζωή μας και πόσο μπορεί να την αναποδιάζουν από τα πιο μικρά εώς τα πιο μεγάλα!
Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και στραμμένη την ψυχή μας γιατί εκτός από το έλεος του Θεού δεν ήμαστε σίγουροι ότι θα υπάρχει πάντα κάποιος καλόπιστος άνθρωπος να μας φυλάει.
Κι ας ευγνωμονούμε κι ας ευχόμαστε για τον φύλακα Άγγελό μας -γιορτάζουν σήμερα!- να μη μένουμε ποτέ απροστάτευτοι μπροστά στο άδικο.
μπορώ να πω ότι διαβάζοντας την ιστορία δεν είχα ιδέα πού θα καταλήξει.. μάλλον περίμενα κάπου μετά το Δεσπότη να την πάθει ο μεγάλος αδερφός. Αλλά όταν κι ο Δεσπότης απογοητευμένος αποδέχτηκε το άδικο απογοητεύτηκα κι εγώ.
Κι επίσης δεν πίστευα ότι όντως θα έβγαζε -κυριολεκτικά- τα μάτια του αδερφού του!
Επίσης κι όταν εμφανίστηκαν τα καρκατζουλάκια και επικροτούσαν τα τἐρατα που είχαν κάνει και που ήλπιζαν για το χειρότερο, με αυτόν τον απλό τρόπο συναισθάνθηκα πόσο χωμένα είναι στη ζωή μας και πόσο μπορεί να την αναποδιάζουν από τα πιο μικρά εώς τα πιο μεγάλα!
Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και στραμμένη την ψυχή μας γιατί εκτός από το έλεος του Θεού δεν ήμαστε σίγουροι ότι θα υπάρχει πάντα κάποιος καλόπιστος άνθρωπος να μας φυλάει.
Κι ας ευγνωμονούμε κι ας ευχόμαστε για τον φύλακα Άγγελό μας -γιορτάζουν σήμερα!- να μη μένουμε ποτέ απροστάτευτοι μπροστά στο άδικο.
elena- Αριθμός μηνυμάτων : 18
Ημερομηνία εγγραφής : 28/01/2011
Απ: Βασιλεύει το άδικο ! ...
nestor Τρι Νοε 08, 2011 11:23 am
Πολύ διδακτική πράγματι η Ιστορία. Συμπεραίνουμε ότι η αδικία είναι καταδικασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό να αυτοκαταργηθεί τελικά στο πλήρωμα του χρόνου.
'Ολοι οι άδικοι κάποια στιγμή αργά η γρήγορα, φαγώνονται μεταξύ τους και δε βρίσκεται ούτε ο τόπος που στέκονταν πριν.
Έτσι θα γίνει και με την Ελλάδα μας. Είναι τόσα πολλά τα πονηρά έθνη που την αδικούν από το μίσος, τη ζήλια, την απληστία, την κακία τους, που στο τέλος θα αλληλοσπαραχθούν για τη μακάβρια μοιρασιά της και ο Θεοσεβής Λαός μας λευκασμένος καθαρός από τις ανομίες του παρελθόντος του, θα αναστηθεί λαμπρός ανακαινισμένος, σε ευχαριστήρια Θεία Δοξολογία!
Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία περί αυτού. Νομοτελειακά θα συμβεί. Με την προϋπόθεση ότι ο Έλληνας
θα παραδεχθεί τα λάθη του, θα επιστρέψει στον δίκαιο βίο και θα ζητήσει να συγχωρεθεί από την Θεία Παναγάπη.
Είδαμε πως το μικρό διαβολάκι από την κακία του μια και δεν μπορούσε να ανταποδώσει τα ίσα κτυπήματα,
πρόδωσε τελικά τα πονηρά σχέδια των υπόλοιπων ισχυρότερων πονηρών άνομων,
για να καταστρέψει εκδικητικά τη στρεβλή χαρά του κέρδους τους.
Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε εμείς οι μερικώς αναξιοπαθούντες Νεοέλληνες,
είναι να μιμηθούμε πιστά αταλάντευτα το παράδειγμα του Δίκαιου μικρού αδερφού.
Να μην οργιζόμαστε εναντίον του Θεού για τα παθήματά μας, να μην απογοητευόμαστε,
να μην εξαρτάμε την δικαιοσύνη που εφαρμόζουμε στη ζωή μας από τις ερμηνείες που δίνει σε αυτήν
η ανθρώπινη λογική σκέψη που δεν γνωρίζει την ύπαρξη της θυσίας.
Πράγματι με το Σταυρό στο χέρι κανείς δεν πάει μπροστά. Αλλιώς, πηγαίνει. Όχι μπροστά.
Ας μη μας τρομάζει η διαπίστωση αυτή! Κι εμείς αλλιώς θέλουμε να πάμε όχι μπροστά!
Μπροστά πάει ο Κόσμος. Ο Θεός πάει ΑΛΛΙΩΣ. Με άλλο τρόπο. Έτσι θέλουμε κι εμείς να πορευτούμε
ΑΛΛΙΩΣ στη ζωή. ΑΛΗΘΙΝΑ! Το πως αλλιώς, ας τον παρακαλέσουμε να μας το δείχνει πως
και ας μάθουμε να τον εμπιστευόμαστε όταν το κάνει.
Ακόμα και όταν ο ιδιος ο Δεσπότης φάνηκε να τον προδίδει, ο αδύναμος μικρός Δίκαιος αδερφός,
έδειξε μεγαλείο ψυχής και δεν λιποψύχησε. Σήκωσε το σταυρό της Δικαιοσύνης καρτερικά,
χωρίς να σκεφτεί να δραπετεύσει ή να τον ελαφρύνει. Δεν καταράστηκε τον μεγάλο αδερφό του.
Ούτε έκατσε κατα-γής να κλαίει τη μοίρα του, αλλά προνόησε επιπλέον να μείνει κοντά στο πηγάδι
για να επιβιώσει. Δε μας δίνει την εντύπωση ότι βαρέθηκε τη ζωή του μετά την απόλυτη κοσμική διάψευση,
αλλά ότι μέχρι τέλους αγαπούσε τη ζωή και την "αχάριστη" Δικαιοσύνη.
Ούτε απαίτησε από το Θεό της Δικαιοσύνης να στείλει αγγέλους να τον υπηρετήσουν αν και αναξιοπαθών.
Ανέβηκε μόνος του στο δέντρο τυφλός, για να φάει, να ζήσει περισσότερο μέσα στο σκοτάδι του
κι ας μην του άξιζε αυτό.
Αγώνας χωρίς μεμψίμοιρη διάθεση, χωρίς ερωτηματικά κι αμφιβολίες.
Αγώνας χωρίς προσμονή ανταπόδοσης.
Αγώνας χωρίς την ανάγκη του happy end, χωρίς τη "σκλαβιά" της επιθυμίας της νίκης.
Αγώνας χωρίς όρους, απροϋπόθετος.
Ελεύθερος πραγματικά αληθινός.
Έτσι ας είναι κι ο δικός μας αγώνας αδερφοί, χωρίς την εξάρτηση του happy end με εμπιστοσύνη στο έλεος του Δικαιοκρίτη Χριστού που ακόμα και για τα σπουργιτάκια λαμβάνει μέριμνα. Να βάλουμε καλά στο μυαλό και την καρδιά μας ότι ο δρόμος του Θεού πριν την Ανάσταση περνάει κι από τον χειρότερο γολγοθά μας. Δεν είναι αστεία τα πράγματα. Για αιματηρό αγώνα είναι που θα μας ξεκουράζει κάπου κάπου κάποιος Κυριναίος, πριν μας αναπαύσει σίγουρα ο Καλός Θεός όταν κρίνει Αυτός το τέλος. Ο Δίκαιος μικρός αδερφός πάντως κανένα τέλος δεν περίμενε..
'Ολοι οι άδικοι κάποια στιγμή αργά η γρήγορα, φαγώνονται μεταξύ τους και δε βρίσκεται ούτε ο τόπος που στέκονταν πριν.
Έτσι θα γίνει και με την Ελλάδα μας. Είναι τόσα πολλά τα πονηρά έθνη που την αδικούν από το μίσος, τη ζήλια, την απληστία, την κακία τους, που στο τέλος θα αλληλοσπαραχθούν για τη μακάβρια μοιρασιά της και ο Θεοσεβής Λαός μας λευκασμένος καθαρός από τις ανομίες του παρελθόντος του, θα αναστηθεί λαμπρός ανακαινισμένος, σε ευχαριστήρια Θεία Δοξολογία!
Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία περί αυτού. Νομοτελειακά θα συμβεί. Με την προϋπόθεση ότι ο Έλληνας
θα παραδεχθεί τα λάθη του, θα επιστρέψει στον δίκαιο βίο και θα ζητήσει να συγχωρεθεί από την Θεία Παναγάπη.
Είδαμε πως το μικρό διαβολάκι από την κακία του μια και δεν μπορούσε να ανταποδώσει τα ίσα κτυπήματα,
πρόδωσε τελικά τα πονηρά σχέδια των υπόλοιπων ισχυρότερων πονηρών άνομων,
για να καταστρέψει εκδικητικά τη στρεβλή χαρά του κέρδους τους.
Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε εμείς οι μερικώς αναξιοπαθούντες Νεοέλληνες,
είναι να μιμηθούμε πιστά αταλάντευτα το παράδειγμα του Δίκαιου μικρού αδερφού.
Να μην οργιζόμαστε εναντίον του Θεού για τα παθήματά μας, να μην απογοητευόμαστε,
να μην εξαρτάμε την δικαιοσύνη που εφαρμόζουμε στη ζωή μας από τις ερμηνείες που δίνει σε αυτήν
η ανθρώπινη λογική σκέψη που δεν γνωρίζει την ύπαρξη της θυσίας.
Πράγματι με το Σταυρό στο χέρι κανείς δεν πάει μπροστά. Αλλιώς, πηγαίνει. Όχι μπροστά.
Ας μη μας τρομάζει η διαπίστωση αυτή! Κι εμείς αλλιώς θέλουμε να πάμε όχι μπροστά!
Μπροστά πάει ο Κόσμος. Ο Θεός πάει ΑΛΛΙΩΣ. Με άλλο τρόπο. Έτσι θέλουμε κι εμείς να πορευτούμε
ΑΛΛΙΩΣ στη ζωή. ΑΛΗΘΙΝΑ! Το πως αλλιώς, ας τον παρακαλέσουμε να μας το δείχνει πως
και ας μάθουμε να τον εμπιστευόμαστε όταν το κάνει.
Ακόμα και όταν ο ιδιος ο Δεσπότης φάνηκε να τον προδίδει, ο αδύναμος μικρός Δίκαιος αδερφός,
έδειξε μεγαλείο ψυχής και δεν λιποψύχησε. Σήκωσε το σταυρό της Δικαιοσύνης καρτερικά,
χωρίς να σκεφτεί να δραπετεύσει ή να τον ελαφρύνει. Δεν καταράστηκε τον μεγάλο αδερφό του.
Ούτε έκατσε κατα-γής να κλαίει τη μοίρα του, αλλά προνόησε επιπλέον να μείνει κοντά στο πηγάδι
για να επιβιώσει. Δε μας δίνει την εντύπωση ότι βαρέθηκε τη ζωή του μετά την απόλυτη κοσμική διάψευση,
αλλά ότι μέχρι τέλους αγαπούσε τη ζωή και την "αχάριστη" Δικαιοσύνη.
Ούτε απαίτησε από το Θεό της Δικαιοσύνης να στείλει αγγέλους να τον υπηρετήσουν αν και αναξιοπαθών.
Ανέβηκε μόνος του στο δέντρο τυφλός, για να φάει, να ζήσει περισσότερο μέσα στο σκοτάδι του
κι ας μην του άξιζε αυτό.
Αγώνας χωρίς μεμψίμοιρη διάθεση, χωρίς ερωτηματικά κι αμφιβολίες.
Αγώνας χωρίς προσμονή ανταπόδοσης.
Αγώνας χωρίς την ανάγκη του happy end, χωρίς τη "σκλαβιά" της επιθυμίας της νίκης.
Αγώνας χωρίς όρους, απροϋπόθετος.
Ελεύθερος πραγματικά αληθινός.
Έτσι ας είναι κι ο δικός μας αγώνας αδερφοί, χωρίς την εξάρτηση του happy end με εμπιστοσύνη στο έλεος του Δικαιοκρίτη Χριστού που ακόμα και για τα σπουργιτάκια λαμβάνει μέριμνα. Να βάλουμε καλά στο μυαλό και την καρδιά μας ότι ο δρόμος του Θεού πριν την Ανάσταση περνάει κι από τον χειρότερο γολγοθά μας. Δεν είναι αστεία τα πράγματα. Για αιματηρό αγώνα είναι που θα μας ξεκουράζει κάπου κάπου κάποιος Κυριναίος, πριν μας αναπαύσει σίγουρα ο Καλός Θεός όταν κρίνει Αυτός το τέλος. Ο Δίκαιος μικρός αδερφός πάντως κανένα τέλος δεν περίμενε..
Έχει επεξεργασθεί από τον/την nestor στις Τρι Νοε 08, 2011 9:19 pm, 2 φορές συνολικά
nestor- Αριθμός μηνυμάτων : 97
Ημερομηνία εγγραφής : 18/01/2011
Τόπος : www.euart.gr
hapy end
Ίων Τρι Νοε 08, 2011 11:32 am
Αγαπητέ Νέστορα, είσαι υπέροχος! Όπως πάντα.
Η σκέψη σου, ο λόγος σου, τα κριτήριά σου, με ενθουσιάζουν, με τονώνουν.
Ειδικά για το hapy end, νομίζω ότι είναι απαίτηση της ψυχής μας το να δικαιωθεί ο δίκαιος, το Δίκαιο.
Απλά να μην το περιμένουμε ΠΑΝΤΑ και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στον κόσμο αυτό.
Είναι ανάγκη να δυναμώνουμε την πίστη μας και την "επέκεινα" ζωή μας.
Έχεις δίκαιο ότι ο Θεός και οι άνθρωποί του δεν πάει μπροστά, πάει ΑΛΛΟΙΩΣ! Απρόβλεπτα!..
Η σκέψη σου, ο λόγος σου, τα κριτήριά σου, με ενθουσιάζουν, με τονώνουν.
Ειδικά για το hapy end, νομίζω ότι είναι απαίτηση της ψυχής μας το να δικαιωθεί ο δίκαιος, το Δίκαιο.
Απλά να μην το περιμένουμε ΠΑΝΤΑ και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στον κόσμο αυτό.
Είναι ανάγκη να δυναμώνουμε την πίστη μας και την "επέκεινα" ζωή μας.
Έχεις δίκαιο ότι ο Θεός και οι άνθρωποί του δεν πάει μπροστά, πάει ΑΛΛΟΙΩΣ! Απρόβλεπτα!..
Ίων- Αριθμός μηνυμάτων : 25
Ημερομηνία εγγραφής : 18/02/2011
Απ: Βασιλεύει το άδικο ! ...
nestor Τρι Νοε 08, 2011 1:42 pm
Έτσι είναι φίλε Ίωνα όπως τα λες. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να αναζητά, να επιθυμεί το αίσιο τέλος τη δικαίωση.
Από μόνο του αυτό δεν είναι κακό. Μεταπτωτικά όμως η επιθυμία αυτή έχει "αλλοιωθεί" (από τον εγωισμό, το φόβο ίσως)
και τείνει να δεσμεύει εγωιστικά το θέλω μας, λες και είμαστε σε θέση να αυτοδικαιωθούμε.
Να απονείμουμε επιπλέον εμείς δικαιοσύνη σε άλλους και να βάλουμε αίσιο τέλος κατα πως νομίζουμε εμείς,
με το σκοτισμένο μας από την αμαρτία νου. Βάζουμε μόνοι μας αυθαίρετα τα χρονικά όρια ανοχής και απονομής δικαιοσύνης
και όταν αυτά ξεπερνιόνται, ανησυχούμε, οργιζόμαστε, απελπιζόμαστε, αναλαμβάνουμε εμείς να απονείμουμε δικαιοσύνη
και εκδικούμαστε συγκαλυμμένα. Δύσκολα φτάνει κανείς στην απάθεια που περιγράψαμε.
Αλλά είναι μάλλον χρήσιμο να ψαχτούμε τι μας φταίει και γογγύζουμε εναντίον του Θεού
όταν δεν παρουσιάζεται η Δικαιοσύνη Του στη ζωή μας όπως την περιμένουμε, λες και εκ των προτέρων
γνωρίζουμε πάντα το δίκαιο.
Ας είμαστε φίλε συγχωρεμένοι για την μεγαλοστομία μας και ας ευχόμαστε όλοι
να καταφέρουμε τελικά να εφαρμόσουμε την αγαπητική δικαιοσύνη στην ζωή μας.
Από μόνο του αυτό δεν είναι κακό. Μεταπτωτικά όμως η επιθυμία αυτή έχει "αλλοιωθεί" (από τον εγωισμό, το φόβο ίσως)
και τείνει να δεσμεύει εγωιστικά το θέλω μας, λες και είμαστε σε θέση να αυτοδικαιωθούμε.
Να απονείμουμε επιπλέον εμείς δικαιοσύνη σε άλλους και να βάλουμε αίσιο τέλος κατα πως νομίζουμε εμείς,
με το σκοτισμένο μας από την αμαρτία νου. Βάζουμε μόνοι μας αυθαίρετα τα χρονικά όρια ανοχής και απονομής δικαιοσύνης
και όταν αυτά ξεπερνιόνται, ανησυχούμε, οργιζόμαστε, απελπιζόμαστε, αναλαμβάνουμε εμείς να απονείμουμε δικαιοσύνη
και εκδικούμαστε συγκαλυμμένα. Δύσκολα φτάνει κανείς στην απάθεια που περιγράψαμε.
Αλλά είναι μάλλον χρήσιμο να ψαχτούμε τι μας φταίει και γογγύζουμε εναντίον του Θεού
όταν δεν παρουσιάζεται η Δικαιοσύνη Του στη ζωή μας όπως την περιμένουμε, λες και εκ των προτέρων
γνωρίζουμε πάντα το δίκαιο.
Ας είμαστε φίλε συγχωρεμένοι για την μεγαλοστομία μας και ας ευχόμαστε όλοι
να καταφέρουμε τελικά να εφαρμόσουμε την αγαπητική δικαιοσύνη στην ζωή μας.
nestor- Αριθμός μηνυμάτων : 97
Ημερομηνία εγγραφής : 18/01/2011
Τόπος : www.euart.gr
αγαπητική δικαιοσύνη
ΧΑ Τετ Νοε 09, 2011 3:59 am
Μου άρεσε και αυτή η έκφρασή σου Νέστορα.
Νομίζω και ο π.Παϊσιος έλεγε: την Δικαιοσύνη του Θεού να ζητάμε! που είναι άλλη από αυτήν ποου ξέρουμε..
Νομίζω και ο π.Παϊσιος έλεγε: την Δικαιοσύνη του Θεού να ζητάμε! που είναι άλλη από αυτήν ποου ξέρουμε..
ΧΑ- Αριθμός μηνυμάτων : 18
Ημερομηνία εγγραφής : 26/04/2011
Απ: Βασιλεύει το άδικο ! ...
nestor Τετ Νοε 09, 2011 5:49 am
Τον είχα υπόψιν μου ΧΑ όταν έγραφα , δεν υπάρχει άλλωστε παρθενογένεση στην πνευματική ζωή.
"Οτι κατεβαίνει από το κεφάλι μας είναι αυτό που κατεβαίνει από τη μύτη μας μόνο.
Τα άλλα τα καλά, τα στέλνει ο Θεός" που έλεγε και ο π. Παΐσιος μια και τον θυμήθηκες.
Αν ο λαός μας σκαρώνει τέτοια φιλοσοφημένα παραμύθια με ρεαλισμό και σοφία, για να διδάξει τα παιδιά του,
τότε αδελφοί τίποτα δεν έχουμε να φοβόμαστε. Καμιά χρεωκοπία κανένα ΔΝΤ δε μας καταβάλει.
nestor- Αριθμός μηνυμάτων : 97
Ημερομηνία εγγραφής : 18/01/2011
Τόπος : www.euart.gr
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης