ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ!

«Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς.» (Λουκ. ις` 19-31).
Πόσο ζηλευτὴ ἡ εὐτυχία τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς! Μὲ πόση αὐταρέσκεια καὶ αὐτοπεποίθηση φοροῦσε ἐξωτερικὰ κόκκινο βασιλικὸ ἔνδυμα «πορφύρα» ἐνῶ ἐσωτερικὰ λευκὸ λινὸ ἔνδυμα, ἀπομίμηση τῆς ἀρχιερατικῆς ἐνδυμασίας τῆς Π. Διαθήκης ποὺ φοροῦσαν οἱ ἀρχιερεῖς.
Πόσο ζηλευτὴ ἡ μοναδικὴ εὐτυχία τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς! Κανεὶς ἄλλος ἄνθρωπος δὲν ἔζησε σ’ αὐτὸ τὸ κόσμο «εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς.» Μόνη ἐξαίρεση ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ εὐτυχία του ὥστε προκαλεῖ τὴν ὑποψία ὅτι εἶναι παραβολικὴ προεικόνιση κάποιας ἄλλης εὐτυχίας…
«Πτωχός δὲ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὅς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου, ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὔτοῦ». Πόσο μεγάλη καὶ ἀνήκουστη δυστυχία δίπλα σὲ τόσο μεγάλη εὐτυχία! Ἐνῶ ὁ Ἰώβ ἀποτελεῖ κλασσικὸ παράδειγμα ὑπομονῆς σὲ μιὰ κατάσταση ἀφορήτου θλίψεως, ἡ δυστυχία τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου εἶναι πολὺ μεγαλύτερη, ὅπως ἀποδεικνύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (εἰς τὸν Λάζαρον καὶ τὸν πλούσιον, λόγος Α’ ΕΠΕ, τ. 25, σελ. 440). Πτωχεία, ἀρρώστεια, πεῖνα, ἐγκατάλειψη, ἐσχάτη ἀδυναμία προκαλοῦσαν ἀφάνταστη ὀδύνη στὸν Λάζαρο. Προτοῦ ἀκόμη πεθάνει εἶχαν ἀρχίσσει νὰ τὸν τρῶνε οἱ σκὐλοι ζωντανό… Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ δυστυχία του ὥστε προκαλεῖ τὴν ὑποψία ὅτι εἶναι παραβολικὴ προεικόνιση κάποιας ἄλλης δυστυχίας…
Μιὰ μόνο παρηγοριὰ εἶχε ὁ Λάζαρος, μιὰ μόνο βοήθεια, τὸ ὄνομά του: Λάζαρος (ἑβρ. Ἐλεάζαρ) σημαίνει: Θεὸς βοηθεῖ.(Ἔξοδος ιη’,4). Μόνο ὁ Θεὸς βοηθοῦσε καὶ παρηγοροῦσε τὸν Λάζαρο καὶ τὸν πληροφοροῦσε γιὰ μιὰ μελλοντικὴ παρηγοριὰ. Καὶ αὐτὴ ἡ προσδοκία ἔγινε πραγματικότητα: «ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ.»
Μὲ τρυφερὴ καὶ ἀνέκφραστη ἀγάπη δέχθηκε τὸν Λάζαρο ὁ πατριάρχης Ἀβραὰμ στὴν ἀγκάλη του. Τώρα ὁ πτωχὸς Λάζαρος ἀπολαμβάνει μιὰ αἰώνια καὶ άπέραντη εὐτυχία. Ἀσφαλῶς θὰ θέλαμε καὶ ἄλλες πληροφορίες γιὰ τὴ νέα ζωὴ τοῦ Λαζάρου ἐκτὸς άπὸ τὴ τόσο σύντομη περιγραφὴ τοῦ ἱεροῦ κειμένου. Ἴσως μποροῦμε νὰ τὶς ἀντλήσουμε ἀπὸ τὴ περιγραφὴ τῆς ἐπίγειας εὐτυχίας τοῦ πλουσίου, θεωρώντας ὅτι αὐτὴ ἦταν σκιώδης ἀπεικόνιση τῆς εὐτυχίας τοῦ Παραδείσου.
Ὁ Λἀζαρος τώρα εἶναι πραγματικὰ πλούσιος ἀφοῦ δὲν ἔχει καμμία ἀνάγκη, φορᾶ πορφύρα, ἀφοῦ συμβασιλεύει σὰν λυτρωμένος, φορᾶ ἀκόμη καὶ βύσσο ἐφ’ ὅσον ἱερουργεῖ τὴ διηνεκῆ θυσία τῆς ἀγάπης καὶ δοξολογίας πρὸς τὸ Θεό, καὶ κυριολεκτικὰ «εὐφραίνεται καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς».
Ἴσως ὁ Θεὸς γιὰ νὰ παρηγορήσει καὶ ἐνισχύσει τὸν Λάζαρο τὸν εἶχε πληροφορήσει ὅτι ἡ καθημερινὴ εὐτυχία τοῦ πλουσίου ἦταν σκιὰ τῆς δικῆς του αἰώνιας εὐτυχίας….
«ἀπέθανε δὲ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη, καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾶ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κὀλποις αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε` πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσαν μου, ὅτι όδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ».
Τώρα πόσο πτωχὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ἀνώνυμος πλούσιος! Δὲν ἔχει τίποτε ἀπολύτως, οὔτε μιὰ σταγόνα νερό! Τώρα εἶναι «βεβλημένος πρὸς τὸν πυλῶνα» τῆς αἰώνιας εύτυχίας, καὶ μάταια ἐπιθυμεῖ νὰ ἐλαφρύνει τὴν ὀδύνη ὄχι ἀπὸ τὰ ψιχία, άλλὰ άπὸ μιὰ σταγὀνα νερό! Τώρα εἶναι «ἡλκωμένος» άπὸ τὰ φοβερὰ ἕλκη τῶν ἁμαρτημάτων του, ποὺ ἔμειναν ἀσυγχώρητα. «Καὶ καθάπερ οἱ κύνες τοῦτον (τὸν Λάζαρον) περιέλειχον τὰ τραύματα, οὕτως ἐκεῖνον δαίμονες τὰ ἁμαρτήματα» (Χρυσόστομος ἔ. ἀ. σ. 438).
Ὁ ταλαίπωρος πλούσιος εἶχε μπροστά του τὴ καθημερινὴ προειδοποίηση καὶ προεικόνιση τῆς μελλοντικῆς του τιμωρίας, εἶχε «Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας ἀλλ’ οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι». Τώρα μόνο ἀρχίζει νὰ ζητᾶ καὶ νὰ ἱκετεύει… Δὲν ζητᾶ νὰ πάει καὶ αὐτὸς στὸν Παράδεισο. Ἀφοῦ δὲν ἀγάπησε τὸν Θεὸ ὁ Παράδεισος γι’ αὐτὸν εἶναι κόλαση. «Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ περιβάλλει τούς πάντες καὶ στὸν ἅδη. Ἐνῶ ὅμως εἶναι χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση γιὰ ὅσους ἀγαποῦν τὸν Θεό, γίνεται βασανιστήριο γιὰ ὅσους τὸν μισοῦν.» (Ἀρχ. Σωφρονίου, Ὁ γέροντας Σιλουανὸς τοῦ Ἄθω, 1978, σ. 163).
Ζητᾶ νὰ ἐπανέλθει ὁ Λάζαρος στὸν κόσμο μὲ τὴ κρυφὴ, ἴσως, ἐλπίδα ἄν δεχόταν ὁ πατριάρχης Ἀβραὰμ τὴ πρότασή του, σ’ ἕνα δεύτερο βῆμα, νὰ ζητήσει νὰ πάει ὁ ἰδιος νὰ κηρύξει στοὺς ἀδελφούς του σὰν ἀξιόπιστος μάρτυρας. Αὐτὸ μόνο τὸν ἐνδιαφέρει, αὐτὸ μόνο θέλει: νὰ ξαναγυρίσει στὸν κόσμο καὶ νὰ συνεχίσει νὰ ἀπολαμβάνει τὴν ἐπίγεια εὐτυχία του!
Ἄραγε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι χριστιανοὶ μὲ ποιὸν μοιάζουμε περισσότερο; Μὲ τὸν Λάζαρο ἤ μὲ τὸν πλούσιο; Ἀληθινὰ, μοιάζουμε τόσο λίγο μὲ τὸν Λάζαρο καὶ τόσο πολὺ μὲ τὸν πλούσιο!...
Τουλάχιστον ἄς ὑπομεἰνουμε ἀγόγγυστα τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες γιὰ νὰ μοιάσουμε ἔτσι περισσότερο μὲ τὸν Λάζαρο. Ἄς ἀκολουθήσουμε τὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως καὶ ἄς καταπολεμήσουμε τὴ συνήθεια ποὺ ἔχουμε νὰ ἐπιδιώκουμε μὲ μανία τὴ ἄνεση καὶ τὴν ἀνάπαυση…

Καλογραμμένο κείμενο. Και σε πολυτονικό μάλιστα..
Μπορείς να μας πεις, Σεκούνδε, και ποιανού είναι; πού δημοσιεύθηκε;
Ευχαριστούμε πάντως. Είναι γλαφυρό κείμενο. Το διαβάζει κανείς με πολύ καλή διάθεση. Και ωφελείται.

Ἀγαπητέ μοι Χ.Α.
Τὸ κείμενο δημοσιεύεται γιὰ πρώτη φορά, ὑπὸ τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, στὰ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΘΕΜΑΤΑ τῶν Ὁδοιπόρων τοῦ Πνεύματος.
Εὐχαριστῶ γιὰ τὰ θετικὰ σχόλια.
Εὔχεσθε...
Σεκοῦνδος

" Ἄς ἀκολουθήσουμε τὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως καὶ ἄς καταπολεμήσουμε τὴ συνήθεια ποὺ ἔχουμε νὰ ἐπιδιώκουμε μὲ μανία τὴ ἄνεση καὶ τὴν ἀνάπαυση…"

Αμήν! Αφυπνιστικό μήνυμα!
Ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός αναλώνεται στο πώς να γίνει η ζωή μας πιο άνετη και εύκολη. Τελικά αυτό είναι που αξίζει;
Μήπως οι Αρχαίοι Έλληνες και οι πατέρες της Ορθοδοξίας, που επιδώθηκαν στην ανάπτυξη του πνεύματος και την άσκηση του σώματος ήξεραν κάτι παραπάνω;