Συγγραφική παραγωγή του π.Θεολόγου

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Αρχικά θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη, διότι εκθέτω ένα προσωπικό μου θέμα.

Δημιούργησα το Forum αυτό ΟΧΙ για ιδιοτελή σκοπό, αλλά για μιά γνήσια, ειλικρινή και άδολη εν Χριστώ επικοινωνί μας, προς ωφέλεια των ψυχών μας.

Ωστόσο, η Αδελφότητα Θεολόγων ο ΣΩΤΗΡ έχει προβεί σε ένα πολύ σοβαρό ατόπημα εις βάρος μου, και επιμένει σ'αυτό, παρά τη διαμαρτυρία μου, εντελώς αδικαιολόγητα και κυνικά, με τρόπους που διαρκώς εξελίσσονται επί τα χείρω, μέχρι παρανομίας, πλαστογραφίας κοκ, πράγμα που με αναγκάζει να διαμαρτυρηθώ δημόσια πλέον.

Ποιό είναι το θέμα:
Από τον Φεβρουάριο του 1987 και συγκεκριμένα από το τεύχος του περιοδικού "Προς την ΝΙΚΗΝ" Νο 410 έως τον Απρίλιο του 2003 (Νο 638 του περιοδικού) συνέγραφα ανελλιπώς τα άρθρα αναλύσεως των Κυριακάτικων Αναγνωσμάτων.

Έναν αξιόλογο αριθμό από αυτά η Αδελφότης του ΣΩΤΗΡΟΣ, χωρίς να λάβει την άδειά μου και χωρίς να αναφέρει το όνομα του συγγραφέως, τα εξέδωσε σε βιβλίο με τον τίτλο ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ, το 2007.

Σε προφορική διαμαρτυρία μου, με καθησύχασαν με την φράση "κάποιο λάθος έγινε, είχαμε κατά νουν να αποφύγουμε την δημοσίευση δικών σας άρθρων, αλλά ο αρμόδιος (ανώνυμος!) δεν πρόσεξε. Μείνετε ήσυχος δεν θα ξαναεκδοθεί το βιβλίο αυτό".

Το 2012 όμως, το βιβλίο αυτό επανεξεδόθη, και μάλιστα στο εσώφυλλό του ανεγράφη, ψευδώς, ότι τα κείμενα ανάγονται στην γραφίδα μιάς γερόντισσας, που έχει αποβιώσει, της ..Ελένης Χιώτου!

Σε διαμαρτυρία μου προς σημαίνοντα κληρικό του Διοικ.Συμβουλίου της Αδελφότητος, την Τρίτη 26.2.2013, ώρα 11.00', στον χώρο της Μονής Πεντέλης, έλαβα την απάντηση: "μήν κάνεις έτσι..." (δεν είναι και τίποτε το τρομερό αυτό που συνέβη).

Σας τους παραδίδω στην κρίση σας.
Και, φυσικά, επιφυλάσσομαι.
Η ηπιότητα και συγχωρητικότητά μου απέναντι σε πολλά λάθη τους απέναντί μου, προφανώς παρεξηγήθηκε...

Σημειώσετε, παρακαλώ, και την επιτυχία κυκλοφορίας του βιβλίου, εξαιτίας της οποίας και για προφανείς κερδοσκοπικούς λόγους προέβησαν στην ανατύπωση και στο ψεύδος...

Μπορείτε να δείτε κάποιες φωτογραφίες και τεκμήρια στο http://agpantes.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

ΥΓ. Απόψε ξέκλεψα χρόνο (που δεν μου περίσσευε) και πραγματοποίησα μιά πρόχειρη αναδίφηση των άρθρων του εν λόγω βιβλίου. Διεπίστωσα ότι το 35% αυτών τουλάχιστον είναι δικά μου.

Πάντοτε προβληματιζόμουν με την μοναχική υπακοή.

Τί θα γίνει, αν ο υποτακτικός πάρει στα σοβαρά την άνευ όρων υποταγή και αυτοπαράδοσή του
και
αν ο Ηγούμενος πάρει και αυτός στα σοβαρά την άνευ όρων διαχείρηση της προσωπικότητος του υποτακτικού του;;

Δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω τη συσχέτιση της μοναχικής υπακοής με το ανωτέρω θέμα, όπως και να χει όμως η υπακοή είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Θα γράψω δυο σκέψεις βιαστικές.
Και τα θέματα των ανθρώπων στη "συνάντηση" τους με τον Θεο (γιατί αυτό είναι και το νόημα και ο απώτερος στόχος της υπακοής) αναμφίβολα χαρακτηρίζονται και από αρκετή σχετικότητα.. γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει κυριολεκτικά και πραγματικά τα άνωθεν κριτήρια.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι οι χαρακτήρες των ανθρώπων και ο τρόπος του καθενός να υπάρχει.
Καθώς και ένα σχετικά υγιές και ισορροπημένο ανθρώπινο κλίμα, που είναι και το μοναδικό που μπορούμε ίσως να ορίσουμε.
Από κει και πέρα, και μέσα σε κάθε σαλότητα ή και νοσηρότητα ακόμα, δεν μπορεί κανείς μας να αρνηθεί όποια θεϊκή παρουσία ή να διεκδικήσει για τον τρόπο του και τον εαυτό του το αλάθητο και το "σωστό".

Έτσι πιθανώς να υπάρχουν υποτακτικοί που παραδίδονται ανευ όρων μέσα στη δική τους προσωπική κακουχία ή απόφαση και ικανότητα (αν το μπορούν συνειδητά έτσι) και κατά συνέπεια και γεροντάδες άκριτα δυνάστες, κι όμως κάπου κάπως να συναντούν τον Θεό μέσα σε όποια μύχια της ψυχής τους κι απ'την άλλη να υπάρχουν προσωπικότητες στιβαρές και αντρειωμένες που δεν μπορούν να υποκλιθούν στην αυθαιρεσία και την απαξίωση και μπορούν να συνυπάρξουν μόνο μέσα σε κλίμα αγάπης και αδελφοσύνης.

Πέρα από το γεγονός ότι η μια περίπτωση έχει περισσότερα στοιχεία ψυχικής υγείας από την άλλη, που αναγνωρίζεται αντικειμενικά πιστεύω, δε νομίζω ότι μπορούμε να πούμε περισσότερα στο θέμα της υπακοής.. βέβαια ίσως ο π.Θεολόγος έχει να πει και να διορθώσει, αλλά νομίζω ότι είναι απλά δικαίωμα και υποχρέωση του καθενός απέναντι στον εαυτό του και την προσωπικότητα που του έδωσε ο Θεός να τη διαχειρίζεται και να τη διαθέτει όπως αντέχει. Όσο φτάνει η αυτογνωσία του και η συνείδησή του, η καλλιέργειά του ή τέλος τέλος η τρέλα του και η καλή διάθεση της καρδιάς του.

Αλλά επ ουδενί λόγο δεν πιστεύω ότι είναι κανείς υποχρεωμένος στην μοναχική υπακοή να τσαλαπατιέται διότι μέσω αυτού θα συναντήσει το Θεό.

Θυμήθηκα αυτό που γράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων: οι πρώτοι χριστιανοί μοιράζονταν τα αγαθά και τη ζωή τους αδελφικά "εν αφελότητι καρδίας" (β'46).
Απλά, άδολα, δοσμένοι ο ένας στον άλλο, χωρίς όρους...
Ιδανική κοινωνία.
Ο Μ.Βασίλειος θα έγραφε αργότερα περιγράφοντας τέτοιες καταστάσεις στα Μοναστήρια του "αλλήλων κύριοι και αλλήλων ισόδουλοι".

Το βάρος όμως πέφτει, προφανώς, στο "αλλήλων".

Αν δίνεσαι, χωρίς ο άλλος να κάνει το ίδιο, πρόσεχε, διότι πλανάσαι και παγιδεύεσαι.
Η "αφελότητα καρδίας" μετατρέπεται σε "αφέλεια διανοίας"...

Το αν ο άλλος βεβηλώνει το "Ιδεώδες" και Ιεροσυλεί, δεν σε απαλλάσσει από την ευθύνη να οικονομείς συνετά τα του εαυτού σου...

Συγγνώμη..

η υπακοή πράγματι δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα.

επίσης οι πρώτοι χριστιανοί αντιμετώπισαν το σχίσμα και την διαίρεση πολύ γρήγορα στην συγκρότηση της πρώτης εκκλησίας. έτσι είναι η ανθρώπινη φύση και οι σχέσεις των ανθρώπων. Για μας (την εκκλησία του 21ου αιώνα) οι πρώτοι χριστιανοί δεν είναι υπόδειγμα που πρέπει να φτάσουμε (καθότι είμαστε σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση από τους πρώτους χριστιανούς) ή ο χαμένος παράδεισος που αναζητούμε αλλά ένα πραγματωμένο παράδειγμα στην ιστορία ζωντανής εκκλησιαστικής κοινότητας.



το θέμα του τοπικ όμως δεν είναι αυτό.
είναι η εκμετάλλευση του συγγραφικού έργου του πατρός για τους σκοπούς της περίφημης αδελφότητας, χρησιμοποιώντας τα κλασικά μέσα που ευδοκιμούν σε τέτοια "χριστιανικά" περιβάλλοντα:
1) κουτοπόνηρη αντιμετώπιση και υπεκφυγές για να γίνει η δουλειά μας: διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ξαναεκδοθεί, επανέκδοση τελικά με όνομα νεκρής(!) συγγραφέως (άλλωστε είναι γνωστό ότι οι νεκροί δεν ενοχλούν και πολύ).
2) υποβάθμιση του θέματος με ένα άρωμα ψευδοπνευματικότητας να υποβόσκει -"έλα μωρε, δεν έγινε και τίποτα" (άλλωστε να ωφελούνται οι πιστοί δεν είναι το σημαντικό; θα μπορούσε να είναι η επόμενη ατάκα)

κοινός παρονομαστής η έλλειψη ειλικρίνειας και ξεκάθαρης θέσης απέναντι στο αίτημα του πατρός.
πολύ έκανες πάτερ μου και το δημοσιοποίησες, επιτέλους ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, με τρόπο ακόμα και συγκρουσιακό.

Διάβασα τα πιό πάνω, καθώς και τις συμπληρωματικές αναρτήσεις στο "περί ψυχής". Δε θέλω να σχολιάσω.

Απλά, θυμήθηκα ένα γνωμικό που το έλεγε συχνά ο παπούς μου:
"Δεν ήρθα για να γκρεμίσω όσους με γκρέμισαν, αλλά για να τους δείξω ότι δεν έπεσα"...

Ένα τέτοιο μήνυμα παίρνω από τη στάση του π.Θεολόγου..
Αξιοπρέπεια και Μετριοπάθεια συγχρόνως..

Διαβάζω πάλι την ανάρτηση της 7 Μαρτίου, που από τότε μου είχε φανεί πολύ ευνοϊκή και καλής προαιρέσεως και από τις δύο πλευρές, και είχα χαρεί πολύ, και διαβάζω συνάμα την τελευταία ανάρτηση στο "περι ψυχής".
Είπα: "πάει, θα τρελλαθούμε"..
Για εξυπνάκηδες καλά το παίζουν οι διοικούντες τον ΣΩΤΗΡΑ "πνευματικοί ἀνθρωποι", "πνευματικοί ηγέτες". Άριστα το παίζουν!..
Σκέφτηκα να κυτάξω κάποια σχετική βιβλιογραφία.
Βρήκα λοιπόν: "τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου" (καραγκιόζης) "τρεις το λάδι δυό το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο" (λαϊκή σοφία).
Α, και άλλο σπουδαίο εγχειρίδιο, που φαίνονται ότι το συμβουλεύονται επιμελώς οι άνθρωποι της οργάνωσης. Εϊναι του κορυφαίου θεωρητικού της: το Λυκόφως του Μαρξισμού. Σας προτρέπω να το διαβάσετε επειγόντως.
Οι μέθοδοι διαστροφής, οι μέθοδοι δικολαβιών και προσχημάτων, οι μέθοδοι γκουλάγκ και εξοντώσεων, οι μέθοδοι ψυχιατρείων..
Σταμάτησαν οι Σοβιετικοί, και έπρεπε να αξιοποιηθεί όλη αυτή η πολύτιμη πείρα...
(βέβαια, κάπου έκει παραχωμένο σε μιά γωνιά βρίσκεται και το βιβλίο του Σολζανίτσυν: να μη ζούμε με ψέματα)...

Επειδή, όπως οι περισσότεροι από μας που κινούμαστε σε αυτό το κλίμα γνωρίζουμε την Αδελφότητα(-εντάξει τώρα, μη το δένουμε και κόμπο..) του Σωτήρος πολλά χρονιά τώρα.. γνωρίζουμε και τον π.Θεολόγο και το έργο αμφοτέρων, είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς αυτοί οι άνθρωποι, που κατά τα άλλα κάνουν φιλότιμες προσπάθειες στο εξωτερικό πεδίο του έργου (γιατί το εσωτερικό πεδίο άστο.. ψυχή κλπ), αλλά έστω τη διάδοση και διακίνηση του θείου λόγου, πέφτουν σε τέτοια επαίσχυντα ατοπήματα.
Πόση τυφλωμάρα κυριολεκτική έχουν πάθει;;
Μόνο έτσι εξηγείται αυτό.. κάποια εμπάθεια τους έχει κλείσει τα μάτια..
Πόσο δύσκολο είναι να λύσεις με απλότητα ένα θέμα όταν θέλεις..
Λέει ο άνθρωπος (π.Θεολόγος)
-είναι δικά μου;
-ναι δικά σου είναι.
-γράψτε το υποσημείωση στο βιβλίο σας.
-όχι, θα το πολτοποιήσουμε (άκουσον άκουσον!!)
-υπογράψτε τη λίστα που αναγνωρίζετε να τα διαχειρίζομαι όπως θέλω.
-δε γίνεται, είσαι μέλος. να διαγραφείς.

κι εδώ αρχίζει μια τεράστια συζήτηση για το τι συμβαίνει όταν είσαι μέλος, πώς σου φέρονται και τι θέλουν από σενα.. αλλά κι αυτό δεν είναι τόσο απλό.. γιατί μέλος από μέλος έχει διαφορά.. άλλο μέλος μπορεί να εκδίδει ό,τι θέλει ανενόχλητο.. άλλο μέλος γίνεται Δεσπότης, ενώ το περίφημο "Καταστατικό" το απαγορεύει (όπως απαγορεύεται να το ονειρεύονται και όλα τα υπόλοιπα μέλη)... άλλο μέλος μπορεί να ταξιδεύει στο εξωτερικό και να παίζει τον μεγαλορήτορα επίσης ανενόχλητο.. σε βαθμό που χασμουριόμασταν ανελέητα όταν ερχόταν στις κατασκηνώσεις.. άλλο μέλος δεν έχουμε πρόβλημα να το αφήσουμε να πεθάνει απ'την πείνα αν δε μας λέει "πετάει ο γάιδαρος" χα χα χα.. το να είσαι μέλος του Σωτήρα είναι μεγάλο προνόμιο!!! Απορώ γιατί δε χαίρεται ο π.Θεολόγος που του κάνουν την τιμή και τον θεωρούν ακόμα μέλος..
Έλεος άνθρωποί μου.. Νόμιζα πως η ξεφτίλα σας θα είχε κάποιο όριο, αλλά προφανώς είναι το ίδιο απύθμενη με τη βλακεία σας.. και πρφανώς ανάλογη και της αλοζονείας σας.. και φυσικά πορεύεται πλάι πλάι με την υποκρισία και τον καθωσπρεπισμό..
Λοιπόν έχω να τους πω νέα.. σήμερα.. (δεν ξέρω το '60 τι γινόταν γιατί κάποιοι νομίζουν πως ζουν ακόμα εκεί, επειδή εκεί έβλεπαν το άστρο τους να ανατέλλει, καλά κρασιά δηλαδή..) αλλά σήμερα πλέον όπως λέει κι ο παππούς μου "κανείς δε γελιέται" και κανείς δεν παίρνει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.. όσοι απο μας κάνουμε τους βλάκες το κάνουμε από επιλογή κι όχι από αδυναμία.. και τα ατσαλάκωτα σακάκια δε λένε τίποτε σε κανέναν αν αυτοί που τα φοράνε είναι σκέτα κουφάρια.. είναι πουκάμισα αδειανά.. σαν την Ελένη του ποιητή..
Πού είναι οι άνθρωποι με ευγένεια, με ανοιχτή ψυχή, με παιδεία, με αρχοντιά.. πού είναι οι άνθρωποι με ανάλαφρη καρδιά.. μείνανε κάτι σφιγμένα, μίζερα γεροντάκια που κρατοιούνται από τις καρεκλίτσες τους σε μια (Κύριε ελέησον) επονομαζόμενη "Αδελφότητα" και νομίζουν ότι έχουν κάποια αξία. Έλεος..
Ελπίζω ο π.Θεολόγος να με συγχωρήσει για το θάρρος μου, τι ςπληροφορίες τις πήρα αφενός από τη δική του ανάρτηση αφετέρου από τη δική μου προσωπική επαφή και συναναστροφή μαζί τους και προτιμώ χίλιες φορές τα παιδιά μου να παλεύουν στο δημόσιο σχολείο τους με την οικογένεια και τον πνευματικό τους δίπλα τους, παρά να γυρνάνε ανάμεσα τους και να αναπνέουν το τοξικό και σκουριασμένο και διεστραμμένο κλίμα τους..
Κι ελπίζω να βρεθεί κάποιος και να τους παραπέμψει να το διαβάσουν για να έχουν μια ιδέα τι συζητάμε μεταξύ μας όταν τους θυμόμαστε μερικοί γονείς.. απ'αυτούς που συντηρούσαν τα σχολεία τους..
Και πραγματικά πάτερ μου, ειλικρινά σας το λέω, δεν αξίζουν ούτε ρανίδα του κόπου σας, ούτε λεπτό της ώρας σας.. και μόνο που ασχολούμαστε μαζί τους τους δίνουμε αξία -αν και αν ήμουν εγώ στη θέση σας, τώρα θα τους είχα στα δικαστήρια και στις ειδήσεις.. είναι τυχεροί που συναντούν την καλοσύνη σας. Ακόμα κι αν νομίζουν ότι την εκμεταλλεύονται δεν ξέρουν τι δύναμη ψυχής χρειάζεται για να την έχεις, πολύ απλά γιατί ούτε στα όνειρά τους δεν την έχουν φανταστεί..
Ο μόνος που είχε απομείνει μέσα μου σε μια μικρή εκτίμηση και δεν διστάζω πλέον να το πω και αυτό ήταν ο π.Αστέριος. Όταν έμαθα ότι γίνηκε Προϊστάμενος σκέφτηκα ότι ο Θεός ευδόκησε και θα ανακάμψει με μια πραότητα και καλοσύνη το έργο του.. ότι αυτός ο άνθρωπος είχε τη δύναμη να αναμορφώσει.. τη φώτιση και το νου.. Κρίμα, κρίμα..
Ειλικρινά κρίμα.. αν έχει φτάσει μια τιποτένια σαν και μένα να μην έχει να πει τίποτε άλλο για τον π.Αστέριο παρά μόνο να τον λυπάμαι ας αναλογιστεί που βρίσκεται η ζωή του.. έμοιαζε ότι μπορούσε τόσα καλύτερα.. τι να πω; εγκλωβίστηκε; δεν μπορεί να αντιδράσει; θα θελε να ταν αλλιώς; δεν τον εκφράζουν αυτές οι καταστάσεις; δεν είναι δικές του επιλογές; τι κάνει τότε;; θεωρεί ότι δεν τον αφορά προσωπικά; το δικό του πρόσωπο μαυρίζουνε, δεν το καταλαβαίνει;; γιατί αν το καταλαβαίνει -τόσο κρίμα...
μετά σύγχωρήσεως
την ευχή σας.
Ελένη

Κουνάω το κεφάλι..
"ποία υμίν χάρις εστί";
"και γαρ οι εθνικοί το αυτό ποιούσι"!..

Έχω μια απορία και ψάχνω τη λογική συνοχή και συνέπεια:
Άν το Καταστατικό του Σωματείου προβλέπει για τα μέλη του ότι κάθε κείμενό τους επαφίεται στην απόλυτη χρήση και εκμετάλλευση από την Διοίκηση του Σωματείου, ενώ τα μέλη δεν διατηρούν κανένα δικαίωμα πάνω στην πνευματική παραγωγή τους,
τότε
Για ποιό λόγο έγινε η πολτοποίηση του βιβλίου "Κάθε Κυριακή".
Οι φωστήρες που εμπνεύσθηκαν την τελευταία απάντηση (είτε το ίδιο το ΔΣ είτε κάποιοι νομικοί συμβουλάτορές τους) πώς δεν σκέφθηκαν να απαντήσουν αποστομωτικά στο ζήτημα που προηγήθηκε.
Κενό σκέψης. Κενό λογικής.
Σε μένα ή σε κείνους;

απ'όπου και να την πιάσεις, ΔΙΑΤΡΗΤΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ !!!!!
γελοιοποιήθηκαν οι άνθρωποι!! αυτογκόλ, που λέμε..

Αφού είμαι μέλος της Αδελφότητος
και
Αφού κάθε πνευματική παραγωγή μου ανήκει στο Σωματείο,

εντάξει, τα παλιά κείμενά μου έχουν κατασχεθεί!.. ωραία.

Αν γράψω καινούργια κείμενα, σύμφωνα με το σκεπτικό τους
και αυτά ανήκουν στο Σωματείο
και δεν δικαιούμαι να τα εκδώσω! ;;;;;;;;;;

Μπορεί κανείς να μου πεί;;;
Μπορεί κανείς να μου δανείσει λίγη λογική;;;

Κάποιος Νομικός, παιδιά, να με υπερασπίσει!
Με έχει πιάσει πανικός!
Μόλις μου τηλεφώνησε γνωστός μου και με ταρακούνησε:

Κάθε κείμενο που γράφω και εδώ στο Διαδίκτυο, είναι πνευματική παραγωγή μέλους του ΣΩΤΗΡΟΣ.
Άρα, όλα αυτά ανήκουν στο Σωματείο!

Άρα, προφανέστατα θα βρεθώ κατηγορούμενος και διωκόμενος.

Άρα, πρέπει να φιμώσω το στόμα μου, να μην κηρύττω, να μη μιλώ, να μην γράφω επιστολές, να μη σκέφτομαι... Διότι όλα, σύμφωνα πάντα με το Καταστατικό, ανήκουν στο Σωματείο!...

παπούλη, την έχετε βάψει. ακόμη και ο αέρας που αναπνέετε πρέπει να είναι του Σωματείου. Πάει, θα σας μπαγλαρώσουνε και θα σας βάλουν μέσα!..
Το ΔΣ έχει όλον το Νόμο με το μέρος του! yea !
Ήταν να μην κάνετε το λάθος απ'την αρχή..

ΧΑ έγραψε:παπούλη, την έχετε βάψει. ακόμη και ο αέρας που αναπνέετε πρέπει να είναι του Σωματείου. Πάει, θα σας μπαγλαρώσουνε και θα σας βάλουν μέσα!..
Το ΔΣ έχει όλον το Νόμο με το μέρος του! YEA !
Ήταν να μην κάνετε το λάθος απ'την αρχή..

Με ...έκπληξη και αποδοκιμασία παρακολουθούμε οι συνοδοιπόροι την εξελισσόμενη περιπέτεια του π.Θεολόγου. Και όσο ξετυλίγεται
το κουβάρι, η ...έκπληξη γίνεται "σοκ και δέος"! Αναλογίζεσαι ότι δεν είναι δυνατόν να επικρατεί ανάλγητος ολοκληρωτισμός στη
συγκεκριμένη "Αδελφότητα" με τους πολύ σαφώς, υποτιθέμενους, επιδιωκόμενους στόχους και οδοδείκτες ζωής τους!...
Το ακόμα πιο περίεργο είναι όταν δεν αναχαιτίζεται η τόσο έντονα επιδεικνυόμενη μικρόνοια, μικροψυχία και εμπάθειά τους (απο-
φασίζοντας πολτοποίηση των πνευματικών τεκμηρίων) ούτε με τη μεγαθυμία, μετριοπάθεια, αφοπλιστική αξιοπρέπεια και ψυχική
αρχοντιά του π.Θεολόγου, ζητώντας τους το ελάχιστο: υποσημείωση στο οπισθόφυλλο της πατρότητας των άρθρων του!
Συστάδα συσσωρευμένης ασυμβατότητας στο θυμικό τους...

Επειδή εντρυφώ στην εκκλησιασστική ιστορία της ελλάδος, θέλω να κάνω γνωστό στους αγαπητούς φίλους και "πνευματικούς συνοδοιπόρους" ότι το 1960, που οι πρώτοι αδελφοί του ΣΩΤΗΡΟΣ απεσχίσθησαν, για λόγους που αυτοί γνωρίζουν (ή μερικοί από αυτούς και δεν γνώριζαν), από την αδελφότητα ΖΩΗ, το ΔΣ της ΖΩΗΣ αποφθάνθηκε ότι όποια γραπτά κείμενα είχαν γραφεί από τους "αποσκιρτήσαντες" αδελφούς πριν την αποχώρησή τους, αυτά ανήκουν δικαιωματικά στη ΖΩΗ.
Φυσικά, ο δυναμικός Τρεμπέλας δεν το έχαψε και πήγε στα δικαστήρια και δικαιώθηκε και πήρε όλη την πνευματική του παραγωγή στη διαχείρησή του.
Εκείνη την αυταρχική ενέργεια του ΔΣ της ΖΩΗΣ, καθώς και το ότι τους αποστερήσανε από κάθε δικαιωματική απολαυή "επί τη αποχωρήσει", οι του ΣΩΤΗΡΟΣ ουδέποτε συγχωρήσανε στους της ΖΩΗΣ. Μάλιστα, την σημερινή παρακμή της ΖΩΗΣ, την αποδίδουν στην τότε αδικία!...
Πλην όμως, σε αλλεπάλληλες περιπτώσεις, έπραξαν και πράττουν ακριβώς το ίδιο!
Δεν τους διδάσκει εκείνο το παράδειγμα; Σύμφωνα με την προσωπική τους ερμηνεία, δεν φοβούνται μήπως πάθουν τα ίδια;
Ας φαίνεται ότι τώρα μεσουρανούν...

Έχω δηλώσει, και το επαναλαμβάνω σταθερά προς κάθε κατεύθυνση, οτι δεν θα κινηθώ δικαστικά και δεν θα επικαλεσθώ τον κοσμικό νόμο, για μια απόφαση και κίνηση ζωής των νεανικών μου χρόνων για την αγάπη του Χριστού και για την διακονία του λαού μας εν απολύτω απαρνήσει του εαυτού μου και των δικαιωμάτων του.
Όπως επίσης έχω δηλώσει και το επαναλαμβάνω διαρρήδην, οτι δεν θα επιδιώξω διοικητική ανέλιξη μέσα στην Εκκλησία, αφου άλλωστε και όντας μέσα στην Αδελφότητα ουδέποτε επεδίωξα κάτι τέτοιο στο χώρο εκείνο, και το γνωρίζουν οι πάντες αυτό.
Στα γεγονότα που αντιμετωπίζω φιλοσοφώ και επικαλούμαι κάποιες αγιασμένες φράσεις: "αντι του αγαπάν με ενδιέβαλλόν με, εγώ δε προσηυχόμην"(Ψαλμ.ρη'4) αντιμετωπίζοντας αρνητικά αισθήματα, απο εκεί και εκείνους που περίμενα αδελφοσύνη, καταφεύγω στην προσευχή, εκζητώ την θεία παρηγοριά, στρέφομαι προς Εκείνον που γνωρίζει την καρδιά μου, και ειρηνεύω. "εγώ δε εν τω αυτούς παρενοχλείν μοι ενεδυόμην σάκκον και εταπείνουν εν νηστεία την ψυχήν μου"(Ψαλμ.λδ'13). Πονώ και νηστεύω. Ταπεινώνομαι και πάλι φιλοσοφώ πόσο αδύναμοι είμαστε οι άνθρωποι, πόσο πονεμένη είναι αυτή η ζωή.. Αναλογίζομαι τις δικές μου αμαρτίες και ικετεύω για το θείο έλεος.. "Ελέησον αυτούς και ημάς, Κύριε, και σώσον τας ψυχάς ημών, ως Αγαθός και Φιλάνθρωπος και Ελεήμων Θεός".

Μιλούσα σήμερα με μιά ψυχή. Είχε περάσει και αυτή από το ..Σύστημα. Πληγωμένη. Δεν ήθελε ούτε να ακούσει για πρόσωπα και πράγματα..

Αναρωτήθηκα. Τί προσπάθεια είναι αυτή. Πασχίζει να μεταδώσει την πίστη και αφήνει πίσω της ψυχές πληγωμένες, απογοητευμένες, μαραμένες..

Τρέχει πολύ άραγε, και άθελα τσαλαπατάει ανθρώπους;
Πασχίζει για τον όγκο, ίσως για μεγαλεία και "κατορθώματα", και ποδοπατεί ψυχές;
Κυτάει ακόρεστα το μπροστά, και αγνοεί το πλάϊ;
Επιμένει στο γράμμα της γραμμής με αυστηρότητα, και σκοτώνει το πνεύμα και πληγώνει την καρδιά;
Περιφρουρεί την παράδοση, αλλά δεν γνωρίζει την έννοια της "φιλίας";

Δε λέω, σε κάθε παρέα κατά καιρούς υπάρχουν απομακρύνσεις, αποσκιρτήσεις, αποστασιοποιήσεις. Αλλά τόσο πολλές; Και τόσο οδυνηρές;..

Κι αν καταλαβαίνω καλά, ούτε προβληματισμός δεν υφίσταται στο χώρο αυτό..