Οι Πολιτικοί μας, μήπως είναι συνετοί και μας σώζουν;

Αγαπητοί φίλοι,

Όλοι μας υποφέρουμε τρομερά και κάνουμε υπομονή 5 χρόνια τώρα (από τον Ιανουάριο του 2010), καθώς οι διεθνείς τοκογλύφοι κυριολεκτικά μας γδέρνουν και μας πίνουν αλύπητα το αίμα.

Όλοι μας αγανακτούμε και αναρωτιόμαστε "μα, τί κάνουν επιτέλους οι άνθρωποι, που τους εκλέγουμε για να διαχειριστούν την κρίση".
Πολλοί φτάνουν να υποστηρίξουν την άποψη, ότι το παιχνίδι είναι στημένο, και ότι οι πολιτικοί "τα έχουν κάνει πλακάκια" με τους τοκογλύφους, και εκτελούν απλά τις εντολές τους.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη άποψη: Οι Μεγάλες Δυνάμεις θεωρούν ότι δικαιούνται αδιαμφισβήτητα τη μερίδα του λέοντος. Και ότι οι υπόλοιποι λαοί, είτε εχθροί, είτε σύμμαχοι-υποτελείς, θα πρέπει να προσαρμόζονται στις αρπαχτικές διαθέσεις τους. Τις αποφάσεις και τις εντολές, που βγαίνουν από τα αθέατα Διευθυντήριά τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μιλόσεβιτς της Σερβίας, μαζί με το λαό του, τα χρόνια 1990-2000, όπου επιχείρησαν να χαράξουν εθνική πολιτική και να απεξαρτητοποιηθούν από τις στημένες παγκόσμιες κηδεμονίες. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Μετά από κάποιες οδυνηρά "προοίμια" σε Βοσνία, Κροατία κοκ, η Νέα Τάξη τους ισοπέδωσε κυριολεκτικά, τους έπνιξε στη δυστυχία και τους γύρισε πίσω 50 χρόνια!

Μέσα στην υπάρχουσα παγκόσμια διαπλοκή, οι λαοί είναι πολύ μικροί για να κάνουν το νταή!..

Μήπως, λοιπόν, η διαχείρηση των κοινών στον τόπο μας είναι η μόνη ενδεδειγμένη, και μήπως οι άρχοντές μας μας σώζουν από χειρότερα δεινά;

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι λειτουργεί Παγκόσμιο Διευθυντήριο και ότι δεν μπορεί κανένας υπερπατριώτης να «κάνει το νταή» απέναντι στους ισχυρούς του πλανήτη. Παραδείγματα ο Σαντάμ του Ιράκ και ο Καντάφι της Συρίας, που πήραν στο λαιμό τους και όλη την οικογένειά τους και προπαντός όλο το λαό τους. Κι ακόμη να ηρεμήσουν οι Χώρες τους..

Να θυμηθούμε και την «Αθηναϊκή Συμμαχία» του 4ου π.Χ.αιώνα, όπου η δημοκρατικότατη Αθήνα, όταν ένιωσε ισχυρή, πάτησε στο λαιμό τις σύμμαχες πόλεις και δε δίσταζε να κάνει και πολεμικές επεμβάσεις υποδουλώνοντάς τες και επιβάλλοντας ακόμη μεγαλύτερους φόρους υποτελείας..

Ιστορική νομοτέλεια συμπεριφοράς των ισχυρών..

Και το 1974 στην Κύπρο, αν θρηνήσαμε απώλεια εθνικής κυριαρχίας, είναι γιατί κάποιοι θερμόαιμοι και θερμοκέφαλοι υπερπατριώτες θέλησαν να κόψουν «ηρωϊκά» το «γόρδιο δεσμό», αλλά στην πραγματικότητα πίσω από το σχέδιό τους ήταν οι ίδιοι οι παγκοσμιοκράτες που τους έστηναν καλοσχεδιασμένη παγίδα και έφερναν το βάρβαρο και κατακτητικό Αττίλα, να παρουσιασθεί ως ειρηνευτής και ως …εγγυητής δικαιοσύνης προς όσους «ήρξαντο χειρών αδίκων» (να αποκρούσουν όσους ξεκίνησαν το κακό)!..

Στο συγκεκριμένο θέμα: Οι ηγέτες μας μήπως μας σώζουν;

Από μια άποψη, ναι. Έχουν επιστημονική κατάρτιση και πείρα στα διεθνή θέματα, κυκλοφορούν ανέτως στους διεθνείς χώρους, γνωρίζουν (στο κάτω-κάτω) πολύ καλά τις ξένες γλώσσες για να συνεννοηθούν με ευχέρεια και αμεσότητα με τους «αντιπάλους». Και δεν τραυλίζουν απλώς «μαντάμ Μέρκελ»..

Προσεκτικότερα όμως, επισημαίνουμε κάποια κενά. Κι έχουμε κάποιες-αρκετές επιφυλάξεις.

Πρώτα-πρώτα. Οι ηγέτες μας έπρεπε να συμπάσχουν με το λαό. Δε νοείται να μας λένε μοιρολατρικά «κουράγιο», «δεν γινόταν διαφορετικά», «κατορθώσαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα». Έπρεπε να συμπάσχουν. Όχι να ζουν σα σουλτάνοι, και στη συνέχεια να φεύγουν στο εξωτερικό εξασφαλίζοντας θέσεις σε διεθνείς οργανισμούς και αμειβόμενοι παχυλότατα, προφανώς «αμειβόμενοι» για τις προηγούμενες «υπηρεσίες».
Ως ένα πρόχειρο παράδειγμα αναφέρω τον Νικόλαο Πλαστήρα, ο οποίος βρέθηκε σε τρομερές ιστορικές συγκυρίες και περιπέτειες του Έθνους, αλλά συνέπασχε με το λαό. Διαβάζω στο wiki: «Ο Πλαστήρας θεωρείται ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου, και αγαπήθηκε πολύ από τον λαό. Γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να «βολέψει» από την θέση του τον άνεργο αδερφό του και το ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία». Και ανάλογα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν το 1821 ιδίως, με πολιτικούς (Καποδίστριας) στρατιωτικούς (Υψηλάντης) πνευματικούς ταγούς (Ρήγας Φερραίος, Πολυζωϊδης & Τερτσέτης) δασκάλους τους Γένους και Εθνικούς Ευεργέτες (πλην του Ανδρ.Συγγρού, βεβαίως).

Ειδικότερα, όσοι εμφανώς απέτυχαν ως ηγέτες του λαού, δεν είναι νοητό να συνεχίζουν να διοικούν. Και αν και όσο ευθύνονται για την κατάσταση του χρέους και της δεινής καταστάσεώς μας, θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου, να προμετρηθούν οι ευθύνες τους, και να υποστούν τις ανάλογες συνέπειες.

Ακόμη. Εάν ένας ηγέτης «παλεύει με τις τίγρεις», δεν μπορεί, βέβαια, να ανακοινώσει στο λαό όλα όσα ξέρει και όλα όσα αντιμετωπίζει. Μπορεί όμως με κατάλληλο τρόπο να ενημερώσει τον εντολοδότη του λαό, μέσω συνετών και εντίμων δημοσιογράφων, για όλα αυτά.

Τέλος, τίθεται και θέμα ευφυϊας και ικανότητος. Μπορεί να έχουν καλή διάθεση, αλλά να είναι απλώς ανίκανοι, και κάποια στιγμή, αποκτώντας στοιχειώδη αυτογνωσία, να παραχωρήσουν τη θέση τους σε ικανότερους.
Το λέω αυτό, γιατί το 1934-1936 ο Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε την αποπληρωμή κάποιου εθνικού χρέους με στέρεα επιχειρήματα, τα οποία αναγνώρισε και κατωχύρωσε διεθνές δικαστήριο. Και απετέλεσε από τότε νομολογιακό δεδικασμένο. «Η απόλυτη αποπληρωμή του χρέους, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί, εάν ο λαός φθάσει σε εξαθλίωση και απόγνωση και καταστροφή και αφανισμό».
Ομοίως, το 1953, ο Κόνραντ Αντενάουερ της Γερμανίας, παρότι η Χώρα του ήταν υπόλογη μεγάλης και παγκόσμιας αναστάτωσης και καταστροφής, μπόρεσε, παρότι εκπροσωπούσε τους ενόχους, μπόρεσε να μειώσει στο μισό το χρέος του!
Και το 2009 στην Ισλανδία ο Πρόεδρος Γκρίμσον και η Πρωθυπουργός Γιόχανα Σιγκουρδαντότιρ, κατόρθωσαν να απαλλαγούν από τα γαμψά νύχια των τοκογλύφων, ξεσηκώνοντας μάλιστα το λαό σε υγιείς διαμαρτυρίες και οδηγώντας τον σε δημοψήφισμα. Και έτσι, με εθνική ομοψυχία, που ως άξιοι ηγέτες καλλιέργησαν, και με ιδιαίτερη πολιτική ευφυϊα πέτυχαν το ακατόρθωτο.

Μετά από όλα αυτά τα δεδομένα, δικαιούμαστε, νομίζω, να κρατούμε τις επιφυλάξεις μας..