Φίλημα Ανάστασης

Υπάρχει και αυτό το ποίημα του Σολωμού που μαρτυρά πως το έθιμο είναι μάλλον παλιό.

Χωρίς να ξέρω κάτι συγκεκριμένο θα έλεγα πως έχει να κάνει με τη συγκίνηση που φέρνει το μήνυμα της Ανάστασης στον άνθρωπο. Σαν να ξαναγεννιόμαστε από την αρχή, σα να είναι μια μεγάλη χαρά που μόνο με αγκαλιές και φιλιά αδελφοσύνης και μπορεί να εκφραστεί και να τιμηθεί. Σαν κανένα εμπόδιο, καμιά κακία, καμία μικρότητα να μη χωράει ανάμεσα στους ανθρώπους σε μια τέτοια ιερή νίκη της ίδιας της Ζωής πάνω στο μεγαλύτερο πλάκωμα της ψυχής του ανθρώπου, το θάνατο!

Καθαρότατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσάτο ὕστερο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπερνοῦσε
τ’ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη
καὶ ἀπὸ κεῖ κινημένο αργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ’ ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς στῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα
«Γλυκειὰ ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος μαυρίλα».

Χριστὸς ἀνέστη ! Νέοι, γέροι καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι, ἑτοιμαστεῖτε
μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτεΐτε
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθεῖτε
φιληθεῖτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε «Χριστὸς Ἀνέστη» ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

Δάφνες εἰς κάθε πλάκα ἔχουν οἱ τάφοι,
καὶ βρέφη ὡραῖα στὴν ἀγκαλιὰ οἱ μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τὲς ζωγραφισμένες
εἰκόνες, ψάλλουνε οἱ ψαλτάδες
λάμπει τὸ ἀσῆμι, λάμπει τὸ χρυσάφι
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ’ τ’ ἁγιοκέρι
ὁποὺ κρατοῦνε οἱ Χριστιανοὶ στὸ χέρι.

Εμένα το έθιμο αυτό μου φέρνει στο μυαλό κάτι από Γήπεδο. Ιππόδρομο, Παλαίστρα Γυμναστήριο..
Εντάξει, δεν έχω τη λεπτότητα της έκφρασης του Δ.Σολωμού, αλλά η συμπεριφορά αυτή των ανθρώπων
συναντάται όταν επιτυγχάνεται ένας διακαής σκοπός - πόθος.

Κατά την Ανάσταση λοιπόν σκόραρε το νικητήριο γκολ
η ομάδα της "Αληθινής Ζωής" του Σωτήρος Χριστού και κατατρόπωσε για πάντα
την πρώην αήττητη πρωταθλήτρια ομάδα του "Θανάτου".

Η φίλαθλοι με καταλαβαίνουν οι οπαδοί ακόμα περισσότερο.
Έτσι δεν φιλιούνται μεταξύ τους όταν σκοράρει η ομάδα τους;
Όσοι λοιπόν από τους πιστούς αντιλαμβάνονται το μέγεθος της "Προεδρικής" Θείας δωρεάς
για την παραχώρηση στην πνευματική τους ομάδα την Εκκλησία, του "επιθετικού άσσου" Κυρίου ημών Σωτήρος Χριστού,
ξεσπούν από χαρά και ικανοποίηση σε φιλιά και αγκαλιές μετά το νικητήριο γκολ κατά του Θανάτου.
Όταν περάσουν λίγο τα χρόνια και ταπεινωθείς και καταλάβεις ότι είσαι προσωρινός εδώ κάτω,
παρότι όλο σου το είναι επιτάσσει να θέλεις να ζεις παντοτινά, τότε η πληροφορία της Ανάστασης αποκτά διαστάσεις
οντολογικές και σε σαγηνεύει με το κάλλος της λυτρωτικής χαροποιούς μορφής της.

Ανασταίνει και την θαμμένη Αγάπη στην καρδιά σου
και αυτή σπεύδει νηστική και διψασμένη να κορέσει τις επιθυμίες της αντίστροφα - κενωτικά,
προς τις διεστραμμένες καταναλωτικά σωματικές.
Τότε ο Έρωτας του Θείου και του ανθρώπινου προσώπου που επιστρέφει από την εξορία στη δουλεία των Θανατικών παθών ,
ενώνει σε θαυμαστή Αληθινά Υπαρκτική Αρμονία τους ανθρώπους όλους σε Θεία αναφορά και Ζωή.
Ασυγκράτητος ο ψυχικός σου κόσμος παρασύρει και τον ψυχολογικό σου
σε αυθόρμητες αληθινές εκδηλώσεις συνδιαλλαγής αλληλοπεριχώρησης,αγάπης.
Κενώνεις εθελούσια και ελεύθερα τον εαυτό σου προς τον πλησίον και υπερβατικά επιστρέφει
πλούσιο ανεξάντλητο χαροποιό καινοποιό δημιουργικό πνευματικό ανεκτίμητο φορτίο.
Και είναι τόση η θέλξη της ηδονής από αυτήν την Θεϊκή διεργασία, που δεν ζηλεύεις τίποτε από τα προηγούμενα
και διαρκώς επεκτείνεσαι άφοβα και ακούραστα και αχόρταγα στο επιπλέον νομίζω.

ωραίο το κείμενο Νεστωρ...!!!!

Μαζί με τις ωραίες πιό πάνω τοποθετήσεις, καταθέτω κι εγώ κάποιες δικές μου.

α. Ασπασμός λυτρωμού, χαράς, αγαλλίασης. Μέσα στη νύχτα, που συνταιριάζεται εκφραστικά με το φάσμα του θανάτου, με τις λαμπάδες μας αναμένες, αισθανόμαστε τη ζωή να ανατέλλει ακάθεκτη εκ Τάφου! Και να μεταλαμπαδεύει την ελπίδα!
Νιώθουμε συγκίνηση βαθειά. Θέλουμε να την εκφράσουμε.
Λυτρωθήκαμε! "Ουκέτι θάνατος κυριεύει"..

β. Μέσα σ'αυτό το κλίμα ξεπετιέται αυθόρμητα και επιτακτικά η κίνηση να αλληλοσυγχωρηθούμε. Όλα στη ζωή αυτή είναι τόσο μικρά, τόσο ευτελή.. Κι ο θάνατος τόσο απηνής και ισοπεδωτικός.. "Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει"! Πλατειά καρδιά! Αγάπη! Αδελφωμένες οι ψυχές μέσα στο ιλαρό φως του λυτρωμού μας..

γ. Είναι ο ασπασμός και σύμβολο, προτύπωση, και "πρόβα" της συνάντησής μας στα τέλη των αιώνων. Τότε που ο Αναστάς θα μας ανασστήσει οριστικά. Θα βρεθούμε ολόσωμοι, ολοζώντανοι, αυτούσιοι ο ένας αντίκρυ στον άλλον! Μέσα σε καταυγασμό ζωής και θεϊκής δόξας! Και, νοσταλγοί από οδυνηρούς χωρισμούς, θα πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου! Ολόθερμα και δοξολογικά!

Να μην είναι όμως έθιμο απλό.
Να μην είναι κοσμικότητα.
Να νιώθουμε!
"Ασπάσασθε αλλήλους εν φιλήματι αγίω" προτρέπει ο Απ.Παύλος (Ρωμ.ιστ'16). Εκφράζετε αγάπη "εν αφθαρσία"! (πρβλ.Εφεσ.στ'24)