Μπρός στην εικόνα της Ανάστασης...

Μπρός στην εικόνα της Ανάστασης - βιβλίο αγραμμάτων, βακτηρία μορφωμένων,πονεμένων ταπεινών ρώμη κραταιά.

https://2img.net/r/ihimg/f/190/96076905.jpg/

Λαμπροφορεμένος φωτοβόλος, κραταιός Νικητής της φθοράς, του Θανάτου, από την ηδυπαθή καταχρηστική βιωτής μας
παρουσιάζεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Σωτήρας του πεσμένου ανθρώπινου γένους στο κέντρο της Αγιογραφικής σύνθεσης της εις Άδου κάθοδου.

Η φιγούρα Tου, μεγαλύτερη κατ' αναλογία αυτής του ανθρώπου, υποδηλώνει την Θεϊκή υπεροχή του από την κτιστή λογική
και άλογη φύση. Η στάση του απολύτως δυναμική, ενθουσιάζει και ξεσηκώνει την ψυχή να τον ακολουθήσει
με εμπιστοσύνη στην Αληθινή Ζωή. Λευκό, φωτοβόλο το ένδυμά Του παραπέμπει στην Αγιότητα και καθαρότητά Του,
στο εξαίσιο της ύπαρξής Του. H περίλαμπρη θερμή δόξα που Τον περιβάλει, προκαλεί το σεβασμό
και μεγαλύνει τον Υπέρ-νικητή του κοσμικού νόμου της φθοράς.
Πατάει σταθερά στα πόδια του βηματίζοντας με βια, εξουσιαστικά και με τα δυο Του χέρια αποσπά με άνεση και θριαμβευτικά
το ανθρώπινο γένος από την φθορά και το Θάνατο στα πρόσωπα των πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας.
Δεν φοβάται μην τον καταπιεί ο Άδης και πλησιάζει θαρραλέα στο χείλος της υποκείμενης αβύσσου
για να αρπάξει τους μετανοημένους αποστάτες του Παραδείσου.

Παρατηρώντας τους, βλέπουμε ότι τα ρούχα έκαστου έχουν χρώμα κοντά στη χροιά του φόντου τους.
Ο Αγιογράφος μας πληροφορεί με το χρωστήρα του, ότι η αμαρτία τους έκανε θνητούς να μοιάζουν με την άλογη γη και
τη νεκρή πέτρα του βράχου. Το εσωτερικό τους ρούχο όμως, στο γαλάζιο του ουρανού,
υποδηλώνει την ύπαρξη της αθάνατης ψυχής τους εντός τους και το Θεϊκό κατ' εικόνα τους.

Στο σκηνικό της παράστασης εντοπίζουμε δύο κατακόρυφους γεωγραφικούς σχηματισμούς
να υψώνονται υπερήφανα και απειλητικά δεξιά και αριστερά των τριών προσώπων.
Σχηματίζουν φυσικό κόλλημα σε όποιον επιχειρήσει να ξεφύγει από την σκοτεινή φυλακή του Άδη.
Έτσι αδυνατεί και ο άνθρωπος, από την μεταπτωτική φυσική τάξη των πραγμάτων,
να νικήσει το Θάνατο αφού μετά την πτώση του λειτουργεί περισσότερο σαν υποτακτικός του με τα πάθη του
και λιγότερο σαν κορωνίδα και επιστάτης της Δημιουργίας όπως τον είχε τιμήσει αρχικά ο Πάνσοφος Παντουργός.
Σαν δυο κέρατα λες μοιάζουν οι κατακόρυφοι βράχοι - πάνω σε κρανίο ζώου ανοικτό από το μέτωπο και κάτω - έμβλημα
του βασιλείου της κολάσεως που αποφάσισε να κατασπάσει ο Σωτήρας Χριστός
..."αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν"..(Γενέσ. γ’ 15)

Ο Άδης παρουσιάζεται στο κατώτερο σημείο της σύνθεσης κατατροπωμένος, πισθάγκωνα αλυσοδεμένος,
βυθίζεται ανήμπορος να αντιδράσει στο αυτοκαταστροφικό του είναι. Ανάκατα από τη φρίκη τα μαλλιά του
και ολοτρόγυρα αιωρούνται τα μακάβρια σύνεργα της δουλικής κυριαρχίας του στον άνθρωπο.
Οι αλυσίδες τα καρφιά οι κλειδαριές του, οι καστρόπορτες του αποκρουστικού βασιλείου του...
όλα κατεστραμμένα από το παντοδύναμο χέρι του Ζωοδότη Χριστού. Το ρούχο του Άδη περίπου στο χρώμα της σάρκας,
συγγενικό με αυτά των πρωτοπλάστων, αποδίδει την προηγούμενη κατακτητική σχέση του επί του ανθρώπου, να τον φυλακίζει στο Θάνατο.

Κάτω από τους πρωτόπλαστους βρίσκουμε δύο τάφους.
Είναι παραμορφωμένοι από την Αναστάσιμη ισχυρή προσταγή του Δεσπότη Χριστού
να ελευθερώσουν άμεσα τους δέσμιους που περικλείουν. Σαν τανισμένοι καταπέλετες μοιάζουν,
λες θα σπρώξουν τον άνθρωπο μετά το θάνατό του στην Αληθινή Ζωή της Αθανασίας.
Ελεύθερο από τα πάθη του που πέθαναν κι αυτά μαζί του στο μνήμα, για να μην μένει αιώνιο το κακό και ατιμώρητο.
Οι δύο τάφοι είναι όμοιοι. Όπως κοινή είναι η μοίρα όλων των ανθρώπων άλλωστε.
Δεν έχει ο Θάνατος μετεμψυχώσεις και άλλα παλαβά και περίεργα...
φανταστικές παρηγοριές αμετανόητων πονηρών.Γι αυτό και δεν έχουν πάτο ή ταφόπλακα.
Δεν απομόνωσαν τους νεκρούς στο πουθενά ή στο κάπου αλλού, αλλά τους περιόρισαν "τροπικώς" στον Άδη,
αναμένοντας την έλευση του Μεσσία για να λυτρωθούν από τη βάσανο των τύψεων
και να επιστρέψουν στη χαρά και την αγάπη του Πατέρα τους.

Όμως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός σεβόμενος το μοναδικό δικαίωμα του ανθρώπου, την ελευθερία του
το αυτεξούσιό του, δεν εκβιάζει κανέναν μας να επιστρέψει στην Πατρική αγκαλιά Του. Στα πλαίσια της ανθρώπινης αυτοπραγμάτωσης, κατά τα μέτρα του δυνατού, χάριν της αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας του Αδάμ, αναμένει έστω μια κίνηση, δηλωτική της ανθρώπινης επιθυμίας για σωτηρία. Αυτό περιγράφει ο Αγιογράφος σχεδιάζοντας τον Αδάμ δίνοντας το χέρι του στον Σωτήρα του,να πατάει και με το πόδι του κιόλας για να "καταφέρει" την ανάστασή του. "Συν Αθηνά και χείρα κίνει".
Βάζει όμως την Εύα -αντιπρόσωπο της ανθρώπινης αδυναμίας- απλώς να αφήνεται στην Θεία Παντοδυναμία, δηλώνοντας ότι ο άνθρωπος ελπίζει και στο Θείο έλεος για την σωτηρία του ταυτόχρονα.

Ποιές λέξεις, ποιος καλλικέλαδος ύμνος, ποια λαμπρή Δοξολογία
θα ήταν ικανή άραγε να ισοφαρίσει ευχαριστιακά και με ευγνωμοσύνη
το ασύλληπτο μέγεθος της Θείας φιλανθρωπίας που τον Υιό τον αγαπημένο και Μονογενή έδωκε για να σταυρωθεί υπέρ υμών;
Εμείς είμαστε οι αμετανόητοι προδότες της Πατρικής Αγάπης και Αυτός ο Πανάμωμος και Καθαρός ο Τίμιος και Αναμάρτητος
εθελουσίως και ευχαρίστως ανέχτηκε την Αμαρτία μας στους Αδελφικούς του ώμους
και υπάκουα ανέβηκε για λογαριασμό μας στον καταραμένο επώδυνο, επονείδιστο φρικαλέο Σταυρό!
Για να μας χαρίσει την προσωπική μας οφειλή. Αυτός ο νέος Αδάμ με την Θεϊκή Παντοδύναμη Ζωοποιό του Ύπαρξη ανακαίνισε
το εγωιστικό ερείπιο της ψυχής μας και με την ανθρώπινη υπακοή του στην Θεία Πανσοφία και Παναγάπη
ένωσε τα πριν διεστώτα. Θεό και Άνθρωπο.

Ποιος φόβος και ποια αγωνία μπορεί με αξιώσεις να μας κρατά ταραγμένους από ΄δω και μπρος;
Ο Δρόμος για την Βασιλεία των Ουρανών ελεύθερος και τα διόδια καταργήθηκαν.
Μόνο ο εγωισμός μας μπορεί να μας στενοχωρεί πλέον για λίγο και σε αυτόν τον κόσμο,
αλλά με τη δύναμη του Αναστημένου Χριστού αποκτήσαμε το δικαίωμα από εμάς να εξαρτάται
αν θα του επιτρέψουμε να μας νικήσει τελικά.

Ελάτε όσοι πονάτε κι υποφέρεται, όσοι ταπεινά συμπεριφέρεστε όσοι φιλόπιστοι τίμιοι επιμελείς όσοι αγαπάτε και συμπάσχετε.
Ο Μακρόθυμος Φιλεύσπλαχνος Ευεργέτης μας, ο Υιός Θεού και Ανθρώπου ο μεγάλος Αδερφός μας,
μας υποδέχεται στη Χαρά του πατέρα Του και μας φοράει λαμπρό δαχτυλίδι υιοθεσίας και αντί μόσχου σιτευτού
λογική και υπέρλογη θυσία γίνεται και μας κερνάει πλουσιοπάροχα από το ανακαινιστικό Είναι Του.
Καμία ανθρώπινη ανταποδωτική πράξη δεν θα ήταν ικανή φιλότιμα να σταθεί δίπλα στην ασύλυπτη Αγαπητηκή Θεία κένωση.
Ίσως τα δάκρυα της μετάνοιας και της κατάνυξης

https://2img.net/r/ihimg/f/190/96076905.jpg/

http://www.enromiosini.gr/221413D0.el.aspx

Στήν παραπάνω σελίδα διαβᾶστε ἐπιστολή τοῦ πρύτανη Γεωργίου Μπαμπανιώτη γιά παραμύθια τοῦ "Σκάι" τήν Μεγάλη Παρασκευή.

Σέ λίγο θά ξεχάσουμε κι αὐτά πού γνωρίζουμε τόσους αἰῶνες.

διάβασα σήμερα στόν Ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ λόγοι πού ὁ Χριστός ἀναστήθηκε σέ ὥρα πού δέν Τόν εἶδε κανείς.
ἐπειδή ἡ ἀνάσταση εἶναι μυστήριο καί ὡς ἐκ τούτου δέν μπορεῖ νά ψηλαφηθεῖ ἀπό τόν καθένα, μόνον πιστεύεται.
ἐπειδή καθώς τήν πρώτην πλάσιν τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ δέν εἶδε ἀνθρώπινο μάτι, ἔτσι ἑπόμενο ἦταν τό ἵδιο νά συμβεῖ καί μέ τήν ἀνάπλαση καί ἐξ ἀναστάσεως γέννηση τοῦ νέου Ἀδάμ.
ἐπειδή ἄν φανερωνόταν ὁ Κύριος μπροστά στούς Ἰουδαίους, αὐτοί λόγῳ τῆς παχύτητος τῆς διανοίας τους θά ἤθελαν καθημερινῶς νά συντρώγουν καί συμπίνουν, ὡς ἔκαναν μέ τόν Λάζαρο, ἀλλά τό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶχε τέτοιες ἀνάγκες.