Έχουμε κουραστεί να κυνηγούμε από πίσω τους Ηγέτες

sterros Δευ Μαρ 14, 2011 11:59 am

Θα έχετε δει κάποια μάνα, που έχει μικρό παιδί άτακτο, πώς βρίσκεται σε διαρκή υπερένταση και αγωνία, πώς κυτάζει κάθε τόσο το παιδί της τί κάνει, με τί ασχολείται, πώς τρέχει ξοπίσω του όταν αυτό πάει στο διπλανό δωμάτιο..
Μιά αγωνία αδιάκοπη, να προλάβει, να το συγκρατήσει, να διορθώσει έστω την τελευταία στιγμή τη σκανταλιά του, τη ζημιά του..

Κάτι ανάλογο κάνει και η Πολιτεία με κάποια άτακτα μέλη της. Ο επικεφαλής (αξιωματικός στο στρατό, δήμαρχος στην πόλη, κυβερνήτης στο κράτος, κάποιος ταγός στην Εκκλησία) έχουν το νου τους στα άτακτα και ζωηρά μέλη της κοινωνίας. Και προσπαθούν να τα συγκρατήσουν, να τα προλάβουν από ζημιές και παραβατικότητες..

Τί συμβαίνει όμως, όταν τα μέλη μιάς κοινωνίας κυνηγούν τον Ηγέτη της;;;
Ιδού το ερώτημα.

Έχουμε λαχανιάσει, ή αλλιώς έχουμε μπαφιάσει να τρέχουμε ξοπίσω από τους Ηγέτες μας και να τους συμμαζεύουμε...
Ως πότε πιά!..

Και για να φέρω παράδειγμα.

Κυριακή της Ορθοδοξίας, στη Λειτουργία απαγγέλλει το Πιστεύω εκπρόσωπος της Πολιτείας, εκφράζοντας τον εναρμονισμό της με την ΕλληνΟρθόδοξη Παράδοση, και συγκεκριμένα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Αγάλλεται η ψυχή μας..

Στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως; Στην κορυφή της Ορθοδοξίας; Στη Κιβωτό και Θεματοφύλακα της Παράδοσης;;
Απαγγέλλει το Πιστεύω η .. Φώφη Γεννηματά!
Και σιγοντάρουν κάποιες Καθηγήτριες Θεολογικής για το ..θαύμα!!

Εκεί που όλα γίνονται προγραμματισμένα και μελετημένα, εκεί που όλα απηχούν το πρότυπο και υπόδειγμα, δεν βρέθηκε ένας αξιοπρεπής άνδρας, εκπρόσωπος του Ελληνισμού να απαγγείλει το Πιστεύω;;

Πρέπει, δηλαδή, σε όλα να τρέχουμε από πίσω και να διορθώνουμε ή να διαμαρτυρόμαστε και να εκφράζουμε την αντίθεσή μας;;
Μιά με τους Παπικούς και με τις συμπροσευχές, μιά με τους Αγγλικανούς, μιά με την κοσμική συναυλία μέσα στο Ναό της Αγ.Ειρήνης..
Έλεος πιά.
Δεν αντέχουμε άλλο..