ΓΕΡΩΝ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ Ι.Μ.ΑΓΑΘΩΝΟΣ

Εντυπώσεις από επίσκεψη στην Ι.Μ.Αγάθωνος, Σάββατο 22/10/11

Η Μονή Αγάθωνα στην Υπάτη Λαμίας ευρίσκεται σε καταπράσινο περιβάλον και είναι γνωστή μεταξύ των άλλων από τον πρώην Ηγούμενο Γέροντα Γερμανό γνωστό από την Αντίσταση και από την επίσκεψη του Ανδρέα Παπανδρέου που τον εγκωμίασε.
Αλλά εξίσου γνωστή από την πρόσφατη εύρεση άφθαρτου λειψάνου του Γέροντα Βησσαρίωνος (2006) και όπως όλοι θυμόμαστε το θόρυβο που έγινε τότε στις τηλεοράσεις αν είναι άγιος ή μουμιοποιημένος (!).
Ενώ παλιά είχα επισκεφθεί τη Μονή, τώρα βρήκα την ευκαιρία πάλι να ξαναπάω γιατί θυμήθηκα τον έμπειρο και μακαρίτη πλέον Ιατροδικαστή κο Γιαμαρέλο Π. που είχε πεί ότι ως επιστήμων θα ήταν σίγουρος για την αφθαρτοποίηση του λειψάνου εάν πέρναγαν 2 χρόνια στο νέο περιβάλον με οξυγόνο και φως. Και τότε να πάτε με λαμπάδες να το προσκυνήσετε! Έτσι λοιπόν άδραξα την ευκαιρία να δώ ίδίοις όμασι την κατάσταση και να μάθω κάτι σχετικά με τη ζωή του.
Πράγματι τα πράγματα ήταν όπως τα περιέγραψε τότε το 2006 ο γνωστός Ιατροδικαστής: <…πρόκειται περί παραδόξου και ανεξηγήτου επιστημονικώς θέματος…> Και καταλήγει: <ερευνήσας το σκήνωμα του μακαριστού π. Βησσαρίωνος διεπίστωσα παράδοξον και μοναδικόν φαινόμενον κατά την διάρκειαν της υπερπεντηκονταετούς σχεδόν ιατροδικαστικής μου υπηρεσίας και καριέρας, δηλαδή διατηρήσεως ανθρωπίνου σώματος (σκηνώματος), ενδυμάτων (ιερών αμφίων), υποδημάτων, ως και φερέτρου επί μίαν ολόκληρον δεκαπενταετίαν, σχεδόν ανέπαφον από την ακατανίκητον φθοράν του χρόνου. Πρόκειται περί δυσεξηγήτου φαινομένου, το οποίον μόνον ο επερχόμενος χρόνος θα διερμηνεύση οπωσδήποτε αλαθήτως>» Επίσης έλεγε:
«Δεν πρόκειται για μουμιοποίηση. Το μουμιοποιημένο σώμα μυρίζει. Αυτό έχει όψη ανθρώπου που νομίζεις ότι θα σηκωθεί και θα σου μιλήσει. Έχει μάγουλο! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στην περισσότερο από πεντηκονταετή καριέρα μου».
Στη παρέα μας είχαμε και γιατρούς που εντυπωσιασθηκαν από την αφθαρτοποίηση όχι μόνο του λειψάνου, αλλά και από την κατάσταση του φερέτρου και των Ιερών αμφίων και αντικειμένων που περιέγραψε πιό πάνω ο μακαρίτης πλέον Ιατροδικαστής.
Ο π. Βησσαρίων κρατᾶ σφικτά στό δεξί του χέρι τό Ἱερό Τετραυάγγελο καί στό ἀριστερό τό Ἱερό Ψαλτήριο καί δέν τά ἀφήνει , δέν τά ἀποχωρίζεται, ἀκόμη καί μετά θάνατον, στό ἱερό λείψανό του, ὅπου ἡ παράλυση πάντοτε ἀκολουθεῖ μετά ἀπό λίγες ὧρες στούς κεκοιμημένους. Αυτό προσωπικά με εντυπωσιάζει.
Ακολούθως βρεθήκαμε στο αρχονταρίκι και προσπαθήσαμε να μάθουμε κάτι από τη ζωή του. Μας μίλησε ο νέος ηγούμενος π. Δαμασκηνός που τον γνώριζε από φοιτητής και τον παρακαλέσαμε να μας πεί κάτι προσωπικό από τον Γέροντα. Το συμπέρασμα είναι ότι: <<Ἦταν πολύ ἐλεήμων καί φιλόπτωχος. Δέν κρατοῦσε τίποτα γιά τόν ἐαυτό του καί προσπαθοῦσε νά πείθει ἀνθρώπους, πού τούς περίσσευαν τά ἀγαθά, νά τοῦ τά δίνουν, γιά νά τά μοιράζει στούς ἀπόρους, στούς ἁρρώστους καί γενικά σ΄ αὐτούς πού εἶχαν ἀνάγκη.
Γύριζε όλα τα χωριά και δεν άφηνε πτωχό αβοήθητο, και βοηθούσε κάθε ανήμπορο σπουδαστή.>>
Να μερικά εντυπωσϊακά: 1. Είχε σακκούλες με πολλά πρόσφορα και μια θρασύτατη κυρία σε κάποια στιγμή που ο Γέρων τα άφησε κάτω, πήρε 2 πρόσφορα. Μόλις την είδε ο Γέροντας την επετίμησε αυστηρά και εκείνη του είπε ότι είσαι τόσο αχόρταγος; Τότε ο Γέρων Βησσαρίων της είπε: <Εσύ εκεί που θα τα πας έχουνε να φάνε, εγώ εκεί που θα τα πάω δεν έχουν να φάνε!> Και της έπεσεν τα πρόσφορα από τα χέρια της, μάλιστα ζήτησε να τον συνδράμει επι πλέον στο έργο του. 2. Όταν ήταν φοιτητής ο ηγούμενος, ο Γέρων τον είδε στενοχωρήμένο και του είπε <Δημητράκη (το λαϊκό του όνομα) τι έχεις και είσαι έτσι;>< Να πρέπει να δώσω ένα μάθημα στη Θεσ/νίκη και δεν έχω διαβάσει από τις δουλειές..> Τότε τον παρώτρυνε και του έβαλε χρήματα στη τσέπη να πάει να δώσει το μάθημα, στο οποίο και πήρε άριστα, όπως του το προείπε.
3. πολύ συγκινητική και η Ιστορία με το κοκκακλιάρικο παιδάκι:
Ἦταν προπαραμονὴ Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 1988. Ψάλλαμε τὸν Ἑσπερινὸ στὸ καθολικὸ τῆς μονῆς καὶ μετὰ πήγαμε μὲ τὸν π. Βησσαρίωνα στὸ Ἀρχονταρίκι, ὅπου τὸ κρεμαστὸ τζάκι, γιὰ νὰ ζεσταθοῦμε. Ἀφοῦ κουβεντιάσαμε λίγο γιὰ τὴν μεγάλη γιορτή, Αὐτὸς ἄνοιξε ἕνα ἐκκλησιαστικὸ περιοδικὸ καὶ διάβαζε, ἐνῶ ἐγὼ ἄρχισα νὰ γράφω εὐχετήριες κάρτες. Σὲ κάποια στιγμὴ ποὺ σήκωσα τὸ κεφάλι μου, εἶδα τὸν Γέροντα νὰ κλαίει. Γιατί κλαῖς παπούλη μου, τὸν ρώτησα. «Τίποτε παιδί μου», μοῦ εἶπε «μὴν ἀνησυχεῖς». Μὰ κλαῖς. Πές μου γιατί κλαῖς; Σοῦ συμβαίνει τίποτε; «Ὄχι παιδί μου. Νὰ κάτι θυμήθηκα. Ποτὲ νὰ μὴν ξανάρθουν στὸν τόπο μας ἐκεῖνα τὰ μαῦρα χρόνια τῆς κατοχῆς καὶ τῆς πείνας. Θυμᾶμαι Δημήτρη μου, (αὐτὸ ἦταν τὸ κοσμικό μου ὄνομα) κάτι ποὺ μοῦ συνέβηκε κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1941, σ᾿ ἕνα χωριὸ τῆς Καρδίτσας ὅπου ἐφημέρευα. Ὅταν βγῆκα στὴν Ὡραία Πύλη μὲ τὸ ἅγιο Ποτήριο στὰ χέρια καὶ εἶπα τὸ «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», ἄρχισαν νὰ ἔρχονται γιὰ τὴν θεία κοινωνία ὅλοι οἱ χωριανοί, μὲ προπορευόμενα τὰ παιδιά τους. Μιὰ νεαρὴ μάννα ἔφερε ἐκεῖ μπροστά μου τὸ σκελετωμένο παιδάκι της, ἄνοιξε τὸ στοματάκι του καὶ τὸ κοινώνησα, ἀλλὰ παιδί μου... κι᾿ ἄρχισε πάλι νὰ κλαίει ὁ Γέροντας,... κρατοῦσε σφιχτὰ τὸ καημένο μὲ τ᾿ ἀδυνατισμένα χεράκια του τὸ ἱερὸ μάκτρο καὶ μοῦ φώναξε κλαίγοντας: Κι᾿ ἄλλο Παπούλη, κι᾿ ἄλλο. Πεινοῦσε τὸ παιδάκι μου. Λύγισαν τὰ γόνατά μου, μιὰ τρεμούλα ἁπλώθηκε σ᾿ ὅλο τὸ κορμί μου, βούρκωσαν τὰ μάτια μου καὶ γιὰ νὰ μὴ μὲ δοῦν οἱ πιστοὶ ἐπέστρεψα στὴν ἁγία Τράπεζα. Ἀφῆκα τὸ Ποτήριον καὶ κάθισα σ᾿ ἕνα σκαμνάκι καὶ ἔκλαψα καὶ εἶπα μὲ ἀνθρώπινο παράπονο. Γιατί Θεέ μου ἀφῆκες τὴν πατρίδα μου νὰ ἔλθη σὲ τέτοια δυστυχία; Λυπήσου Κύριε τὰ παιδιά μας!>>
Εύχομαι να μην επαναληφθεί αυτή η ιστορία στις μέρες μας..
Όποιος ενδιαφέρεται για περαιτέρω:
http://www.imepa.gr/esoterika/drastiriotites/1monastikiimerida/Eisigisisperilipsis/p.Damaskinos.htm
και
http://hristospanagia.blogspot.com/2010/02/blog-post_9170.html

Διαγραφή ΑπάντησηΑπάντηση ΠροώθησηSpamΜετακίνησηΕκτύπωση Ενέργειες ΕπόμενοΠροηγούμενο