Λογική συνέπεια για τη σκληρή Αθεϊα

Ένας άθεος έκανε τη βόλτα του στο δάσος, θαυμάζοντας όλα αυτά, που εκείνο το «ατύχημα της εξέλιξης" είχε δημιουργήσει.

- Τι καταπληκτικά δέντρα! Τι όμορφα ποτάμια! Τι απίστευτα ζώα! ...αναφωνούσε συνέχεια. Ξεκουράζεσαι! Ξανανιώνεις! Γεμίζεις μεγαλείο.. Ω, η φύση! Ω, η μάνα γη! Ω, αυτή η άγωστη τύχη, η μεγαλειώδης τύχη, αυτή η εξέλιξη της δημιουργίας και των ειδών, όπως τα περιέγραψε η αλάνθαστη Επιστήμη!..

Εκείνη τη στιγμή ακούει ένα θόρυβο στους θάμνους πίσω του, κλαδιά να τσακίζουν και να παραμερίζουν...

Γυρίζει να κοιτάξει, και τί να δει. Μια τεράστια αρκούδα κατευθυνόταν με άγριες διαθέσεις προς το μέρος του.

Τρομοκρατημένος, το έβαλε στα πόδια. Έβαλε όλη τη δύναμή του, μέσα σε φοβερό λαχάνιασμα και χτυποκάρδι, να τρέξει όσο πιό γρήγορα και να σωθεί.

Ωστόσο, με λοξή ματιά κατάλαβε ότι η αρκούδα, με βαριά και μεγάλα βήματα ήταν άνετα πολύ κοντά του.

Εκείνη τη στιγμή σκόνταψε κι έπεσε κάτω αβοήθητος. Κύλησε στο έδαφος ξεπνεωμένος, προσπάθησε πάλι να σηκωθεί γεμάτος τρόμο και αγωνία...

Μόνο που η αρκούδα ήταν ήδη από πάνω του, με το ένα πόδι τον είχε ακινητοποιήσει, ενώ με το άλλο ετοιμαζόταν να τον χτυπήσει με δύναμη στο κεφάλι.

Ακριβώς εκείνη την τραγική στιγμή ο άθεος κραύγασε ασυναίσθητα, απελπισμένα: Θεέ μου!

Τότε, ξαφνικά, ο χρόνος σταμάτησε. Η αρκούδα πάγωσε σε κείνη τη θέση. Στο δάσος έπεσε απόλυτη σιωπή. Μέχρι και το ποτάμι σταμάτησε να κυλά. Όλα ακινητοποιήθηκαν.
Ένα καθαρό φως εμφανίστηκε στον ουρανό και μια φωνή αντήχησε μέσα στη σιγή:

«Εσύ έλεγες στους άλλους ότι Εγώ δεν υπάρχω, και απέδιδες τη δημιουργία σε κάποιο «κοσμικό ατύχημα». Εσύ για χρόνια αρνιόσουν πεισματικά και χλεύαζες την παρουσία μου. Πραγματικά περιμένεις τώρα να σε βοηθήσω; Τί λες, το δικαιούσαι; Αλλά και αν σε βοηθήσω, μπορείς άραγε να με βεβαιώσεις ότι θα δείξεις μαλακή
ψυχή κατάνυξης, θα βγεις απο την αλαζονεία σου και τη λατρεία του εαυτού σου και του μυαλού σου, και θα με ευγνωμονείς και θα αφοσιωθείς στον Ευεργέτη σου;
Απάντησέ μου τίμια».

Ο άθεος κοίταξε κατευθείαν στο φως και είπε:
«Θα ήταν, πράγματι, υποκρισία από μέρους μου να ζητήσω, ξαφνικά, να μου συμπεριφερθείς σα να ήμουν χριστιανός. Και τίποτε, πραγματικά, δεν βλέπω μέσα μου να εγγυάται οτι αν με σώσεις θα σε προσκυνήσω. Όμως.. Όμως... να.. ίσως μπορούσες να κάνεις τουλάχιστον την αρκούδα να φερθεί χριστιανικά, θεοφοβούμενα...»

«Πολύ καλά!» είπε η φωνή. «Ας γίνει κι έτσι».

Το φως εξαφανίστηκε. Το ποτάμι άρχισε πάλι να κυλάει, κι επέστρεψαν όλοι οι ήχοι του δάσους.

Και, τότε, η αρκούδα, που είχε ήδη σηκωμένο το δεξί της πόδι για να τον κτυπήσει, έκανε με αυτό το σταυρό της και είπε με ανθρώπινη λαλιά:
«Χριστέ ο Θεός, ευλόγησε την βρώσιν και πόσιν της δούλης σου»...

Τώρα βέβαια θα γίνω λίγο ξενέρωτος, αλλά τί να κάνουμε..

Απλά σκεφτόμουν το πόσο εύκολα αναπαράγονται τα εσφαλμένα στερεότυπα.
1) Σχέση πίστης-επιστήμης: Θεωρία της εξέλιξης, ύπαρξη τύχης, συνεπάγονται αθεΐα και το αντίστροφο.
2) Εικόνα του Θεού: Θεός ανθρώπινα δίκαιος, δηλαδή ασπλαχνος, τιμωρός και εκβιαστής.

οκ, το ξέρω, ανέκδοτο ήταν αλλα δεν μπορούσα να μη εστιάσω στα προηγούμενα

ΥΓ. όπως δεν θα μπορούσα να μη σχολιάσω και το αγαρμπο κλείσιμό του

καλά βρε παιδί μου,όπως είπες κι εσύ ανέκδοτο ήταν, δεν έχει νόημα να το ψειρίζουμε τόσο πολύ

εγώ αυτό που πιάνω είναι η ειρωνία στον αθεϊσμό του ξιπασμένου "επιστήμονα".

Ειρωνεύεται τον άθεο, που νομίζει ότι μπορεί να το παίζει πιο έξυπνος και από τον ..Θεό !

Άκουσα χθες στην τηλεόραση αυτό το ανέκδοτο και θυμήθηκα αυτή την ιστορία με την αρκούδα.
Θα προσπαθήσω να το αναπαράγω αν και σίγουρα ό,τι πιο ζωντανό έχει άλλη χάρη.

Ήταν ένας άθεος άνθρωπος που προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει πάρκιν. Αφού γύρισε μια και δυο και τρεις φορές και δεν έβρισκε τίποτε, πουθενά, απελπισμένος σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και είπε:
-Αν υπάρχεις, όπως λένε τελοσπάντων, αν όντως... βρες μου μια θέση να παρκάρω, γυρνάω τόσες ώρες...
πριν προλάβει να τελειώσει το λόγο του ανοίγει ξαφνικά μια θέση πάρκιν μπροστά του
-Άσε, βρήκα! φώναξε ενθουσιασμένος και έτρεξε να χωθεί.

Παρότι γέλασα με το ανέκδοτο, ειδικά όταν είναι ειπωμένο και ωραία, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πώς ένας "άθεος" ανοίγει διάλογο με ό,τι ανύπαρκτο κατά τη γνώμη του, και μάλιστα τρέμει τόσο μην αποκτήσει καμιά "υποχρέωση" απέναντι σ'αυτό το ανύπαρκτο που αρνείται πεισματικά να πιστέψει αυτό με το οποίο ο ίδιος ακόμα και απορριπτικά επικοινωνεί.

Τείνω όλο και περισσότερο να συμφωνώ με την άποψη που λέει ότι πραγματικά άθεος άνθρωπος δεν υπάρχει. όλοι σε κάτι πιστεύουν. Μπορεί να μην είναι για όλους ο Θεός μας αλλά όλοι αναφέρονται σε μια οντότητα, σε μια ενέργεια ακόμα, σε κάτι... Λένε άλλωστε πως αυτοί που πεισματικά εμμένουν στο ότι δεν πιστεύουν σε τίποτε είναι πραγματικά πολύ κοντά στη βλακεία και η βλακεία ως γνωστόν είναι ανίκητη